Vlak voor de videotheek in mijn buurt zijn deuren sloot, werden de DVD’s in de verkoop gegooid. Ik ging voor Alex Cross. Niet omdat ik bekend ben met de boeken van James Patterson. Eerder wegens Tyler Perrys hoofdrol als Alex Cross. Wie Perry niet kent, hij houdt zich goeddeels bezig met de Madea-komedies, films over grootmoeder Madea die met ijzeren vuist over haar familie regeert. Perry schrijft, regisseert, produceert en speelt de hoofdrol in deze titels. Hij hult zich in een jurk, trekt een pruik op zijn kop, spreekt met vet aangezet accent en hoog stemmetje. Critici vinden het afschuwelijk, het publiek kan er geen genoeg van krijgen. Hij kan heus wel acteren, gezien zijn bijrol in Gone Girl.
Maar als hoofdrolspeler de film dragen, dat is toch iets anders. Alex Cross maakt dit pijnlijk duidelijk. Perry moet de absolute Brave Borst voorstellen, de door- en doorgoede agent. Hij heeft de gave om elk leugentje te doorzien, er is geen detail wat hem ontgaat. Zie de eerste scènes waarin het slachtoffer hem bedankt voor zijn hulp en thuis doorziet wat zijn vrouw heeft gedaan die dag. Hij is goed. Dat wij dat maar weten.
Zijn leven krijgt een bittere wending als hij tegenover Picasso (Matthew Fox) komt te staan. Deze superpsychopaat is gefascineerd door pijn, zit onder de tattoeages en kijkt de hele film lang met glazige blik voor zich uit. Hij schiet Alex’ vrouw dood, waarop Alex een klopjacht op hem opent. Twee grotere tegenpolen zijn simpelweg ondenkbaar. Fox zit dan zwaar te schmieren, hij is tenminste leuker om naar te kijken dan de doodsaaie Perry.Wat overblijft is lelijk, gekunsteld, eendimensionaal.
Hoe goed hij het ook probeert, geen één moment ben ik overtuigd van zijn rol als Alex. Wanneer hij deduceert wie de moordenaar is en een profiel schetst van Picasso, rijgt hij alle clichés aan elkaar. Is de seriemoordenaar sadistisch? Check. Narcisme? Dubbelcheck. Verleden als militair? Trippelcheck. Wie hij écht is, waarom hij doet wat hij doet, waar zijn motivaties vandaankomen? Och, onbelangrijk. Op het eind worden nog verklaringen op een hoop gegooid. Daar mogen wij het mee doen.
Alex Cross schiet zich helemaal in de voet als Alex zich ontpopt van brave agent naar wraakengel. Zo’n transformatie vergt toch iets van subtiliteit, wil het geloofwaardig overkomen. Perry heeft maar één scène nodig voor hij het zwaardere arsenaal aanbreekt. Hij handelt net zo roekeloos als Picasso, laat op het eind zelfs een idioot sadistisch trekje zien. Alle sympathie voor het personage (voor zover die sympathie er al was…) is weg. Wat overblijft is lelijk, gekunsteld, eendimensionaal. Met Madea valt er tenminste nog een beetje te lachen.
Rob Cohen/Tyler Perry en Matthew Fox