Een tijd geleden kreeg ik een uitnodiging voor de premièrevoorstelling van Capo di Famiglia II. Ik moest daarvoor wel naar Almere afreizen, ik vond het verzoek zo tof dat ik gewoon besloot te gaan. Misschien kon ik nog wat netwerken voor FilmBekeken. Ik moet wel bekennen dat ik nog nooit het eerste deel heb gezien en heel even was ik bang voorkennis te missen. Toen de film, na een superkorte presentatie door de hoofdrolspeler en de regisseuse, van start ging, bleek het gemis aan voorkennis de minste zorg. Capo Di Famiglia II is net als zijn voorganger tot stand gekomen via crowdfunding.
Deel één is op YouTube gepubliceerd. Erg low-budget allemaal, dus. Dit zegt natuurlijk helemaal niets over de film zelf. (Cult)klassiekers in de filmgeschiedenis (ik noem El mariachi, Clerks, Following) zijn stuk voor stuk met nauwelijks een budget gemaakt. Zoiets dwingt makers om creatief te zijn, kunstig met het geld om te gaan. De eerste scène van Capo Di Famiglia II is veelbelovend: een prachtig steadicamshot waarmee in één take een jongetje wordt gevolgd tijdens een feestelijke aangelegenheid. Om onbegrijpelijke volgt in de daaropvolgende scènes een stevige stijlbreuk. Is er van camera gewisseld? Dat gevoel krijg ik namelijk.
Weg is het mooie beeld. In plaats daarvan lijkt er te zijn gefilmd met een gewone particuliere camera, waardoor alles er flets en goedkoop uitziet. Hetzelfde geldt voor het geluid. Het klinkt vlak en blikkerig. Het maakt dan niet uit in welke taal er wordt gesproken en wat er in het script staat, de scènes komen niet of nauwelijks tot leven. De overgang van een nog redelijk professioneel ogend begin naar dit amateuristisch gedoe is, zacht gezegd, opmerkelijk.[epq-quote align=”align-left”]Ik heb er respect voor dat de makers dit filmische avontuur zijn aangegaan, voor het derde deel (mocht die er komen) zullen ze toch echt iets beters moeten neerzetten.[/epq-quote]
Het acteerwerk is wisselend. Er speelt een soapie mee (Joost Buitenweg, ooit bekend als Rien Hogendoorn in GTST), een acteur die ik in commercials voorbij heb zien komen en tot mijn verrassing een goede vriend van mij, Shane Redondo. Hij weet mij nog het meest te overtuigen in zijn rol als Italiaan. Helaas is zijn aandeel vrij kort.
Wat Capo di Famiglia II voor mij echt de nek omdraait, is dat de makers te veel willen vertellen in de veel te krappe speelduur van nog geen uur. Er lopen nogal wat personages rond die niet goed zijn uitgewerkt. Ik kan met alle wil van de wereld geen empathie voor ze opbrengen. De verhaallijnen worden met veel bombarie opgebouwd en suggereren een grootse climax. Maar na de dramatische wending die zo veel mogelijkheden biedt is de film alweer afgelopen. Het slot is zo abrupt dat ik mij zelfs afvraag of dit wel klopt. Ik heb er respect voor dat de makers dit filmische avontuur zijn aangegaan, voor het derde deel (mocht die er komen) zullen ze toch echt iets beters moeten neerzetten.
Annemarie Libbers/Dirk Gunther Mohr en Giulia Dunes