Paths of Glory is een anti-oorlogsfilm waarin kolonel Dax van kapitein Paul Mireau bevel krijgt om het Duitse grondgebied de Mierenhoop in te nemen. Eerst protesteert Dax. Het is een godsonmogelijke opdracht die onnodig veel soldaten het leven zal kosten. Maar de leiding is duidelijk: als hij de opdracht niet uitvoert, zal hij gedwongen worden “pauze” te nemen van zijn functie. En dus stuurt hij zijn manschappen de dood in. Maar het tegenvuur van de vijand is zo immens dat de soldaten doodsbang terugkeren. Mireau reageert furieus wanneer de missie mislukt. Hij wil zelfs de soldaten die zijn wedergekeerd laten neerschieten.
Hij weigert zelf toe te geven de missie verkeerd te hebben ingeschat. De volle verantwoordelijkheid wordt bij Dax en zijn regiment gelegd. Mireau wil als voorbeeld drie willekeurige mannen voor het vuurpeloton brengen. Dax besluit om op te treden als redder. Maar dan moet hij wel hard kunnen maken dat de hogere bazen wisten dat de missie gedoemd zou zijn.
Kubrick wordt nog altijd beschouwd als meestercineast, een regisseur die de regels van het filmmaken veranderde en bekend stond als neurotische perfectionist. Technisch gezien zit Paths of Glory inderdaad piekfijn in elkaar. Zie het soepele steadicamshot in de loopgraven, waarbij Kubrick de onbuigzame Mireau volgt tijdens zijn ronde. Of hoe de regisseur de neprechtszaak in beeld brengt. De camera verschuilt zich achter de beschuldigden, alsof we dit proces eigenlijk niet mogen zien. De aanval vanuit de loopgraven is ook meesterlijk. Alles ziet er zo authentiek uit, met eng veel aandacht voor detail, dat het makkelijk archiefbeelden uit de oorlog zouden kunnen zijn.Technisch gezien zit Paths of Glory inderdaad piekfijn in elkaar.
Paths of Glory is tegelijkertijd een afstandelijke film. Kubrick had de neiging een shot net zo vaak op te nemen tot het in zijn ogen perfect was. Ik weet niet of dat hier ook zo is, de scènes voelen erg overgeregisseerd. Alsof elke beweging, handeling, elk stukje uitgesproken tekst, elke seconde helemaal is uitgedacht. Hoe verbluffend de film er ook uit mag zien, het voelt ook kil, strak, helemaal ingesnoerd. Ik zou willen zeggen, stijf.
Kubrick stond ook bekend om zijn analytische, rationele visie. Zijn films hebben iets essayistisch, de personages zijn bedoeld om de boodschap over te brengen. Om die redenen kom ik er nooit echt in. Natuurlijk is het verschrikkelijk wat er gebeurt. Het politieke gerakeel van hogerhand heeft mensonterende, dodelijke gevolgen. Toch voel ik het niet. De personages zijn schaakstukken die Kubrick van vakje naar vakje schuift. Ik zou graag mee willen gaan in het schaakspel, voor mij blijft het te afstandelijk.
Stanley Kubrick/Kirk Douglas en Ralph Meeker