In 2-Headed Shark Attack moet een groep studenten noodgedwongen naar een eiland vluchten. Hun boot is beschadigd en het duurt wel even voor het lek is gemaakt. Wat de studenten niet weten is dat in het water een tweekoppige haai rondzwemt (het beest ziet er echt wanstaltig uit), op zoek naar een smakelijke snack. Mocht je nou denken, “goh, dit is echt perfect voor een hilarische horrorkomedie”, dat idee had ik dus ook. Ik bedoel, Carmen Electra en Brooke Hogan spelen hoofdrollen. Niets persoonlijks tegen de dames, maar het zijn geen actrices. De makers kan dit alles weinig schelen, het materiaal wordt erg serieus behandeld.

Iedereen zegt netjes de dialogen op, het geweld is opvallend bloederig, één van de personages worstelt zowaar met een trauma. De ernst waarmee alles wordt gefilmd levert ongemakkelijke hilariteit op. Alsof je lacht om iets wat niet grappig zou moeten zijn. Dachten de makers echt dat ze kwaliteit in handen hadden?

Neem nou de haai zelf: een intens lelijk gedrocht, waarschijnlijk in een middagje bijeen geknutseld. De vele fouten daargelaten (al naar gelang de film duurt verandert de haai steeds van grootte) oogt de haai uit Jaws nog realistischer. Toch kijken de personages naar het tweekoppige monster alsof het Moby Dick is. Er wordt zelfs een verklaring gegeven voor de twee koppen. En dan is er nog de idiote, overheersende seksuele toon. De vrouwen lopen schaars gekleed rond. Electra besluit eens uitgebreid te zonnen, wat in beeld wordt gebracht als een fotoshoot. Het “avontuurtje” tussen twee vrouwen en een kerel is zó absurd, dat ik zowaar blij was dat de haai er een eind aan maakte.Hoe achterlijk denken de makers dat wij, het publiek, zijn?

2-Headed Shark Attack is duidelijk gemaakt met een aftekenlijst in gedachte. Bloeddorstig monster? Ja. Seks? Zeker. Gespierde mannen? Absoluut. Aanwezige beroemdheden? Yup. In alles schreeuwt deze film dat het marketing van het laagste niveau is. Dit is puur bedoeld om te verkopen. Daar is niets op tegen, maar aan de andere kant is het ook schokkend. Hoe achterlijk denken de makers dat wij, het publiek, zijn?

Ik heb nog bewondering voor titels als The Toxic Avenger, omdat de makers zelf weten dat het slechte werken zijn. Cast en crew hebben er de grootste lol mee gehad, kijken of ze de grenzen meer kunnen rekken. 2-Headed Shark Attack is zo ontzettend dom, leeg en plat, dat het gewoon een in- en in slechte film is. Hier is écht veel drank voor nodig om het een béétje te kunnen waarderen.

Christopher Ray/Brooke Hogan en Jerry O’Connell