Even geleden werd mijn aandacht getrokken door The Open House, een titel die op een beruchte lijst van IMDB staat. De film komt uit 2018, Dylan Minnette speelt de hoofdrol. Als acteur heeft hij goeie werken op zijn palmares (onder andere Prisoners), hoe komt hij dan terecht in dit neergesabelde werk? Het begin is nochtans aardig. Dylan speelt Logan, een puber die er getuige van is hoe zijn vader per ongeluk wordt doodgereden. Zijn moeder kan hun huidige woning niet betalen, haar zus is bezig om haar woning te verkopen. Tot die tijd kunnen Logan en zijn moeder daar wel wonen.

Ze hebben nog maar net hun intrek genomen als er rare dingen gebeuren. Spullen raken kwijt of worden verschoven. Het douchewater wordt steeds ijskoud. Deuren lijken uit zichzelf open en dicht te gaan. De buurvrouw gedraagt zich wel erg bijzonder. Wat is er toch aan de hand? Dat vraag ik mij lange tijd ook af. Het is geen probleem als de plot zich in schemerduister bevindt en er een raadspelletje ontstaat. Maar hier heb ik het gevoel dat de makers maar wat doen.

Ze gebruiken kleine dingen die het publiek elke keer een andere kant opsturen. Is The Open House bedoeld als bovennatuurlijke thriller? Als rouwdrama? Houdt Logan zijn moeder voor de gek, of is zij degene die de grip op de realiteit kwijtraakt? Het blijft gissen wat ze nou precies willen. Dat werkt meer op de zenuwen dan dat het spanning oproept.Het script blijft te lang te vaag, de finale slaat helemaal nergens op.

Als The Open House eindelijk zijn kaarten vrijgeeft wordt het tempo stevig opgevoerd en stevenen de makers af op een verbazingwekkende anticlimax. Op rationeel niveau begrijp ik wel wat ze wilden bereiken, het is heel slecht uitgewerkt. De indruk wordt gewekt dat het verhaal draait om het drama tussen Logan en zijn moeder. Doch zij blijken juist bijrolspelers te zijn in een bizar, psychologisch spel. Door het gevaar geen gezicht of achterliggende reden te geven, komt het veel te willekeurig, algemeen en generiek over.

Ik zal niet beweren dat The Open House in de lijst van belabberde films hoort. Maar goed is het ook niet. Het script blijft te lang te vaag, de finale slaat helemaal nergens op. Ik heb ergens het idee dat The Open House uit twee verhalen bestaat, en dat het tweede verhaal ineens de eerste overneemt. Achteraf gezien is er één summiere hint die iets weggeeft, alsnog komt de twist niet verder dan de duvel uit het doosje.

Matt Angel & Suzanne Coote/Dylan Minnette en Piercey Dalton