Een dag na mijn verjaardag publiceer ik mijn 800e recensie. The Two Popes komt van Netflix, is geregisseerd door Fernando Meirelles en zet twee topacteurs tegenover elkaar: Anthony Hopkins en Jonathan Pryce. Ze spelen Ratzinger en Jorge Bergoglio, en treffen elkaar in Rome. Het zijn roerige tijden. De Kerk wordt beschuldigd van seksueel misbruik bij kleine jongetjes en Ratzinger worstelt met de toenemende controverse. Jorge kan niet langer omgaan met de conservatieve houding van de Kerk en wil aftreden als kardinaal. Ratzinger laat hem naar het Vaticaan komen voor een “goed gesprek”.
Dit gesprek neemt een ietwat andere wending dan Jorge zich had voorgesteld, als Ratzinger hem overweldigd met een beslissing. Ruim twee uur lang kijken naar twee acteurs op leeftijd. Is dat leuk? Bondig gezegd: ja. Maar dit zijn natuurlijk niet de eerste de beste spelers. Hopkins maakte zich onsterfelijk als seriemoordenaar Hannibal Lecter, Pryce zullen kenners wel herkennen als gedoemde held uit Brazil.
De twee hoofdrolspelers weten nog steeds hoe ze de acteervlam moeten laten branden, en kruisen met verve de degens. Pryce, van oorsprong Engels, heeft zich een sterk Argentijns accent toegeëigend. Als kardinaal gaat hij gebukt onder een grote fout die hij in het verleden beging. Daarbij houdt hij van voetbal, dansen, fluit deuntjes van ABBA en is voor het homohuwelijk. Alles waar Ratzinger niet van houdt. Tijdens hun discussies raken de gemoederen behoorlijk verhit, de twee mannen weigeren voor elkaar te buigen.The Two Popes heeft wel iets weg van een toneelstuk.
The Two Popes heeft wel iets weg van een toneelstuk. De plot is niet zo belangrijk, des te meer wie deze twee mannen nou zijn. De makers schenken vooral aandacht aan Jorge. In flashbacks zien wij hoe hij het Geloof vond, en in het reine heeft moeten komen met zichzelf. Hopkins laat wel wat zien van Ratzingers dilemma’s en kopzorgen, in de ruime speeltijd komt hij er toch bekaaid van af.
Wat ik ook wil aanstippen, is iets wat mij nog het meest inrigeert aan The Two Popes. Hier zijn twee stervelingen – door het volk beschouwd als heiligen – die vol temperant bespreken hoe de maatschappij bestuurd zou moeten worden. Oude ideeën versus het nieuwe. Conservatief tegenover progressief. Abortus wordt beschouwd als een zonde omdat een koppige oude man in het Vaticaan dit beweert. Het kindermisbruik kon gewoon doorgaan omdat hij eerst van niets wist. En er vervolgens niet goed gehandeld werd. De paus moet de spreekbuis van God voorstellen. Dan zal Ratzinger wel leiden onder een selectief gehoor.
Fernando Meirelles/Anthony Hopkins en Jonathan Pryce