Toen Vanishing on 7th Street in 2010 in de bioscopen kwam, trok het nauwelijks bezoekers. De subtiele, apocalyptische horrorfilm was gemaakt met een budget van 10 miljoen dollar. Tijdens zijn openingsweekend in Amerika bracht het ruim tweeëntwintigduizend dollar op. Ik ben geen rekenwonder, maar het maakt van Vanishing on 7th Street geen hit. Integendeel. Dit is een flop. Een gruwelijke, knalharde flop. Op commercieel gebied, dan. Ik kan begrijpen dat deze titel niet op veel lof hoeft te renen. Toch is dit in mijn ogen een prachtige film. Het begint met een stroomstoring waardoor al het licht uitvalt.

En het bizarste: iedereen is verdwenen. Alleen de kleren liggen nog op de grond. Of hangen over stoelen. In deze duistere situatie komen vier personages bijeen: nieuwslezer Luke, bioscoopmedewerker Paul, zuster Rosemary en de jonge James. Elk heeft wat zijn kerfstok, wat de onderlinge verhoudingen niet bepaald ten goede komt.

Ze hebben ook geen idee wat er aan de hand is. Alleen dat als het licht wegvalt, de schaduwen op ze afkomen. De duisternis is hun grote vijand, het licht hun reddende engel. Ik moet toegeven dat het gegeven ietwat vergezocht is, maar laat het aan regisseur Brad Anderson om er een ümheimlische ervaring van te maken. Hij gebruikt een uitgekleedde soundtrack, waarbij een paar pianoakkoorden genoeg zijn. Schaduwen groeien uit de duister, als om de laatste overlevenden te pakken te krijgen. En er is gefluister hoorbaar.De onheilspellende beelden die de suggestie van een levensechte nachtmerrie versterken maken het af.

Er worden wel wat theorieën opgegooid over wat er eventueel gaande kan zijn. Paul, die een flinke klap tegen zijn kop heeft gehad, blijkt een fascinatie te hebben voor de verdwenen kolonie van Roanoke. Hij beweert dat waar ze zich nu in bevinden een soort herstart is. Volgens Rosemary zou dit best wel eens de hemel kunnen zijn. Of de hel. Maar ja, waarom lopen zij dan nog rond? Luke kan de verklaringen weinig schelen: ze moeten ontsnappen! Intussen blijft James hopen dat zijn moeder buiten nog ergens rondloopt.

Vanishing on 7th Street is geen film die antwoorden geeft, en juist vragen oproept. Het is een rafelige, omineuze film. De onheilspellende beelden die de suggestie van een levensechte nachtmerrie versterken maken het af. Het mist de emotionele impact van Session 9, of Andersons meesterwerk The Machinist, het weet wel naar de keel te grijpen. Het doet mij nog het meest denken aan poëzie. Het publiek mag zelf invullen wat er onder het oppervlak gaande is. Ontzettend zonde dat het zo flopte in de bioscopen.

Brad Anderson/Hayden Christensen en Tandie Newton