Al ben ik eerder bij FC Hyena geweest voor de remake van Suspiria, op weg pad naar de karakteristieke bioscoop slaag ik er toch nog in om te verdwalen. Gelukkig arriveer ik op tijd voor de hoofdvoorstelling: Beats. In dit grauwe portret van het Schotland van 1994 komen twee beste vrienden tegenover elkaar te staan. Aan de ene kant is er de verlegen goedzak Johnno. Hij woont samen met zijn moeder, broertje en stiefvader, die werkzaam is als agent. Aan de andere kant vinden we Spanner, een losgeslagen projectiel die kreunt onder het juk van zijn tirannieke broer. Johnno staat op het punt om te verhuizen, Spanner wil dolgraag nog een keer losgaan met zijn maatje.
Hij sleept Johnno mee naar een illegale rave, bedoeld als vette middelvinger naar de autoriteiten. Johnno moet er eerst niets van hebben, zodra de alcohol en recreatieve drugs hun werk doen laat ook hij zich gaan. Toen ik de trailer voor Beats zag kreeg ik de indruk dat dit een opwindende, ja zelfs opgefokte film zou worden. Wat wil je, met een soundtrack vol pompende “beats”?
In het begin wordt de volumeknop inderdaad opengedraaid en staan Spanner en Johnno te dansen op nerveuze dancemuziek. Maar meer nog dan de muziek concentreert regisseur Brian Welsh zich op het kernthema: rebellie. Opstand. Tegen de autoriteiten, gezag en ouders. Welsh voert de druk torenhoog op dankzij de übergespannen relatie tusen de personages. Johnno moet niets van zijn stiefvader hebben, Spanner is de mishandelingen van zijn broer spuugzat, de autoriteiten treden keihard op tegen het tuig, bij het minste of geringste ontstaat ruzie.Tijdens de kolkende ravescène komt alles samen en klapt Beats van opwinding uit elkaar.
De muziek is bedoeld om die gejaagde, gespannen sfeer te benadrukken. Door te kiezen voor zwart-wit geeft Welsh Beats een extra grimmige ondertoon. Het heeft iets weg van Trainspotting, maar minder hallucinair. Tijdens de kolkende ravescène komt alles samen en klapt Beats van opwinding uit elkaar. Johnno en Spanner zijn zelden zo gelukkig geweest. Mocht je nerveus worden van snelle neurotische muziek, dan is deze titel zeker geen aanrader.
Toch verwachtte ik dat Beats nog prikkelender zou zijn, de zintuigen nog meer zou uitdagen. Juist op het hoogtepunt neemt Welsh flink gas terug om de lijntjes zo goed mogelijk af te ronden. Niet dat alles met de eindscène echt wordt afgerond. Met foto’s en tekst wordt wel nog toegelicht hoe het de personages is vergaan. Maar dit voelt erg afgeraffeld, en doet afbreuk aan de personages en de opgewonden energie van de film. Het is het enige minpuntje van deze geestdriftige titel.
Brian Welsh/Cristian Ortega en Lorn Macdonald