Ik weet niet waarom, maar ik wist zeker dat Parasite een psychologische horrorfilm was. Misschien komt het door de onbestemde filmposter. Of omdat de plotbeschrijving voer is voor nachtmerries. Een arm gezin, bestaande uit vader (Ki-taek), moeder (Chung-sook), zoon (Ki-woo) en dochter (Ki-jung) komen door toeval terecht bij de steenrijke familie Park. Ze slijmen hun weg naar het geld, en één voor één belanden zij als hulp bij de familie. Later krijgen ze de bloedige rekening gepresenteerd. Het begin is nochtans luchtig te noemen. Komisch zelfs. We worden aan het armoedige gezin voorgesteld als ze in hun krappe woning wanhopig zoeken naar internetverbinding.

Die avond komt een vriend (Min) van Ki-woo langs met een voorstel. Min geeft bijles aan de dochter van een steenrijke familie, maar moet voor zijn studie naar het buitenland. Misschien dat zijn maatje het bijlessen even kan overnemen? Ki-woo neemt het aanbod aan. Niemand heeft enig idee wat voor gruwelijk sneeuwbal-effect hieruit zal komen rollen.

Door het huidige personeel in een kwaad daglicht te zetten komen er werkplekken vrij. Ki-taek is een uitstekend chauffeur, Chung-sook kan koken en het huishouden regelen, Ki-woo en Ki-jong nemen de zorg van de twee kinderen op zich. Zo kruipt de spanning in het verhaal. Het huis van de Parks wordt overgenomen door een wildvreemd gezin. En niemand heeft dat door.Meesterlijk, hoe hij erin slaagt zijn werk met zo’n emotionele finish af te sluiten.

Regisseur Bong Joon Ho heeft echter meer te vertellen. Ergens halverwege komt hij met een plottwist waar mijn mond van openviel. Ik zal niet verklappen wat er gebeurt. Alleen dat het donker-komische indringersverhaal wijd wordt opengebroken, en er nieuwe mogelijkheden in de plot ontstaan. Het is eigenlijk niet meer zo grappig. Eerder droevig. Naargeestig. En onverwachts gecompliceerd. Ik vraag mij af hoe Ho alles gaat oplossen. Simpel: de lijntjes komen samen in een verrassend bloedige apotheose..

Eerlijk, na het bloedbad zou ik de film hebben gestopt. Wat valt er immers nog meer te zeggen? Nou, toch nog aardig wat. Al lijkt het laatste half uur eerder een zoektocht naar het slot dan een daadwerkelijke aanloop naar het einde. Ho neemt echter de tijd om het grimmige te laten verdampen, en laat er ontroering voor in de plaats komen. Zo komisch het begin, zo wrevelig het midden, zo prachtig is het slotakkoord. Meesterlijk, hoe hij erin slaagt zijn werk met zo’n emotionele finish af te sluiten. Parasite is niet het gezegde meesterwerk, wel is het één van de beste films van dit jaar.

Bong Joon Ho/Woo-sik Choi en Yeo-jeong Jo