Met de Kerstdagen in het vooruitzicht (voor het gemak wordt Sinterklaas overgeslagen), biedt Netflix een nieuwe Kerstfilm aan: Klaus. Het is een animatiefilm over de onuitstaanbare Jesper, zoon van de eigenaar van postbodeacademie. Om hem een lesje te leren wordt Jesper naar Smeerensburg gestuurd. Een van de wereld afgesneden dorpje, waar twee stammen sinds mensheugenis oorlog voeren. Als Jesper er niet in slaagt om zesduizend brieven te verwerken, krijgt hij geen cent meer van zijn vader. Dat is een leuke uitdaging in een dorp waar niemand elkaar brieven stuurt. Tot Jesper de zwijgende reus Klaus ontmoet.

Een mysterieus figuur wiens huis vol staat met speelgoed. Tussen de twee ontstaat een warme vriendschap. Ze besluiten om de kinderen van Smeerensburg iets moois te geven. Mag je direct raden wat de rol van Klaus gaat zijn. Hint: “Kerstman” in het Amerikaans is “Santa Claus”.

Klaus stond niet eens op mijn kijklijst, maar zodra Jesper het grauwe Smeerensberg binnenkomt zijn mijn verwachtingen hooggespannen. De zwarte humor, opvallende personages en gothische sfeer hebben iets Burtoneseque. Het is dat Tim Burton niets met deze titel te maken heeft, anders dacht ik dat hij op zijn minst het verhaal had verzonnen. Ik denk trouwens wel dat zijn bemoeienis Klaus geholpen zou hebben. Dat de animatie graag een boodschap over naastenliefde wil geven, prima. Maar daarnaast willen de makers het ook nog eens hebben over een stammenoorlog die tot traditie is uitgegroeid, en eventjes uitleggen hoe Santa Claus is ontstaan.Pas in het laatste half uur begint Klaus te ontdooien en volgt de zoetsappige omkanteling, ondersteund door een dito liedje.

Het is een beetje veel, allemaal. En het klikt ook niet lekker. De makers hebben duidelijk voorkeur voor Klaus en Jesper, al krijgt de eerstgenoemde meer emotionele diepgang dan de verwende postbodezoon. De subplot over de Ellingboe’s en Krums voelt er als met de haren bijgesleept. Het voegt nauwelijks wat toe. Ja, Jesper krijgt te maken met tegenkrachten. Maar verder…? Ook de humor heeft een gekunsteld karakter. Overdreven, cartoonesk. Bovendien zijn niet alle personages goed uitgewerkt, en heb ik zelfs mijn vraagtekens bij hun motivaties. Als Alva spaargeld heeft waarmee ze haar school kan ombouwen, waarom gebruikt ze dat dan niet om uit het dorp te geraken?

Pas in het laatste half uur begint Klaus te ontdooien en volgt de zoetsappige omkanteling, ondersteund door een dito liedje. Hoe zoet het ook mag zijn, dit is gebied waar de makers zich duidelijk het fijnste in voelen. De rest is ruis, onnodig verhaalvet om de plot op gang te krijgen. Wat de makers hebben verzonnen over de Ellingboe’s en Krums, zou een eigen film moeten krijgen. Dat vind ik leuker dan een eendimensionale snotneus die ineens sentimenteel wordt.

Sergio Pablos/Jason Schwartzman  en J.K. Simmons