Altijd leuk om met een groep tieners in een zaal te zitten. Ze voorzien vanavond Terminator: Dark Fate van alternatief commentaar en smakeloze grappen, pas op het eind wordt hen gesommeerd om hun waffel te houden. En nog hoor ik ze van alles mompelen. Maar goed, laat ik mij verder concentreren op de film zelf. Ondanks alle moeite die Sarah Connor na Terminator: Judgement Day deed om haar zoon John te beschermen, wordt hij alsnog geëxecuteerd door de Terminator. Regisseur Tim Miller spoelt dan de tijd door naar tweeëntwintig jaar later, waar we kennismaken met Dani Ramos. Er zijn opnieuw twee robots vanuit de toekomst naar het verleden gestuurd.

De één, Grace, moet Dani Ramos beschermen. De ander, de onverwoestbare REV-9, moet haar elimineren. Miller weet hoe hij gelikte actiescènes moet regisseren (hij stond ook achter de camera voor Deadpool) en de film een flitsend uiterlijk moet geven. Linda Hamilton geeft met haar doorrookte stem een doorleefd optreden van Sarah, Mackenzie Davis kwijt zich prima van haar taak als beschermengel. Helaas heb ik bij deze meteen alle pluspunten van de film benoemd.

Inhoudelijk rammelt Terminator: Dark Fate zo luid dat het pijn doet aan de oren. De kenners zullen via bovenstaande omschrijving wellicht al doorhebben dat deze titel de vervolgfilms Rise of the Machines, Salvation en Genisys overslaat, en de draad van deel twee oppakt. Het is een gedurfde zet waar ik de makers heus wel voor wil prijzen. Het geeft aan hoe zij zelf tegen die andere titels aankijken. Maar in plaats van echt iets nieuws op te bouwen voelt Dark Fate als een vermoeide herhalingsoefening.

Inhoudelijk rammelt Terminator: Dark Fate zo luid dat het pijn doet aan de oren.

Natuurlijk ontstaat er alsnog een kunstmatige intelligentie (ditmaal Legion genaamd) die zich tegen de mens keert. Uiteraard staat er iemand op die de mensheid kan redden. Vanzelfsprekend moet de originele Terminator (Arnold Schwarzenegger) weer langskomen om de boel te redden. Zijn houterige acteerwerk en vette Oostenrijkse accent maken van de aanvankelijk kwaadaardige robot een pijnlijk onleuke verschijning. En ja, het eind moet weer een gekunstelde cirkel vormen. Tip: denk vooral niet te veel na bij het slot.

De films over de moordrobot moesten het nooit van subtiliteit hebben. Het wordt hier echter wel erg bont gemaakt. De acteurs moeten zich behelpen met gekunstelde dialogen over hoe wij niet elkáár maar de machines moeten bevechten. En het hele mythische verhaal omtrent de grote strijder is er ook haastig ingepropt. Cameron moet een keuze maken. Ofwel dit was de laatste Terminator, ofwel hij maakt er nog eentje die wél goed is.