Kan een speelgoedpop dienen als uitgangspunt voor een horrorfilm? Al moet er wel bij worden vermeld dat de desbetreffende pop is bezeten door de ziel van een seriemoordenaar. Dat klinkt nog steeds vergezocht, het wekt wel de nieuwsgierigheid. Don Mancini was verantwoordelijk voor het verhaal van Child’s Play, Tom Holland werkte het gegeven met vaart, humor en gegriezel uit. De seriemoordenaar, Charles Lee Ray, wordt in het begin achtervolgd en neergeschoten door agent Mike Norris. Hij weigert echter zich zomaar over te geven. In een speelgoedwinkel stuit hij op een flinke voorraad poppen. Met zijn laatste krachten spreekt hij een formule uit om zijn ziel over te dragen.
Vervolgens maken we kennis met Andy Barclay, een zesjarig jochie dat een levensgrote pop krijgt voor zijn verjaardag. Uiteraard net die ene pop waarin Charles’ moordlustige geest zich verborgen houdt. Dat Child’s Play ondanks zijn absurde gegeven werkt, is te danken aan de indrukwekkende effecten. En de stem van karakteracteur Brad Dourif.
Want Chucky, zoals de pop zichzelf noemt, kan zijn gezicht in een duivelse grijns plooien. Ineens ziet hij er helemaal niet meer zo lief en schattig uit. Zijn bewegingen zijn soepel, waardoor hij ook echt overkomt als een kwaadaardig kind. Brad Dourif leeft zich intussen helemaal uit met Chuckys diabolische stem en gekakel. Ergens is het lachwekkend om te bedenken dat deze acteur, die ook acteerde in One Flew Over the Cuckoo’s Nest en The Lord of the Rings: The Two Towers, een bloeddorstige pop vertolkt. Maar hij heeft er zichtbaar lol in.
Een pop zou de beste vriend van een kind moeten zijn.
Verwacht met Child’s Play geen diepgaande emoties of karakterontwikkeling, filosofische thema’s of andere onderliggende boodschappen. De makers willen zich puur uitleven met een gruwelverhaal. Child’s Play is onprententieus griezelvermaak. Het soort titel wat op Halloween moet worden bekeken, met een flinke bak popcorn en sterke drank bij de hand.
Een pop zou de beste vriend van een kind moeten zijn. Child’s Play maakt korte metten met dat idee. Wat je ook van deze horrorfilm vindt, het zorgde eind jaren tachtig wél voor een waar poppentrauma. Hoeveel horrorfilms kunnen dat zeggen? Het heeft impact gehad, Chucky is uitgegroeid tot een icoon. En er kwamen vervolgfilms. En nog een remake. Ik heb die titels niet gezien. Eén film over een rosharige, kakelende pop vind ik wel genoeg. Ik vraag mij bovendien af of de vervolgen nog de charme van het origineel in zich hebben.