Light of my Life het regiedebuut van Casey Affleck noemen is een tikje misleidend. De acteur debuteerde al in 2010 achter de camera met I’m Still Here. In deze “documentaire” achtervolgde hij zijn zwager Joaquin Phoenix, die zijn acteursbestaan vaarwel zei en zich op het rappen wilde richten. Misschien dat Light of My Life beter volstaat als het dramadebuut van Affleck. Hij portretteert een grauwe wereld waar een virus bijna al het vrouwelijke leven tot zich heeft genomen. Affleck speelt de naamloze vader van Rag, een koppig en mondig meisje. Dankzij haar korte haren is het nog lastig haar als meisje te identificeren.

Dat is noodzakelijk, omdat het mannenvolk maar wat graag een vrouw in hun handen hebben. Geen wonder dus dat haar vader er alles aan doet om zijn dochter te beschermen. Maar hij zal eens moeten accepteren dat hij haar niet voor eeuwig kan behoeden voor het mannengevaar. Ooit zullen haar vrouwelijke vormen zichtbaar worden. En ja, wat dan?

Dit eenvoudige doch effectieve gegeven geeft Light of My Life zijn spanning. En voor Affleck – die ook zelf het script schreef – is het de perfecte kans om de relatie tussen de twee personages uit te diepen. Als hij in het begin een verhaaltje vertelt aan Rag, geeft zij er commentaar op. Als hij later zeer schuchter uitwijdt over de bloemetjes en de bijtjes, blijkt uit haar zwijgen hoe ongemakkelijk dit eenzijdige gesprek is. Hij wil haar bereiken, de vraag is of dat altijd lukt.

Ik heb overigens niet vaak meegemaakt dat de zaal zó stil was na afloop van een film.

Er zijn vergelijkingen gemaakt met The Road, persoonlijk vind ik Light of My Life de meer intieme, breekbare versie van Cormac McCarthys verfilmde roman. The Road wekte vooral het gevoel op van een wetteloze wereld, Light of My Life gaat meer over een verwarde wereld. Een plek die niet goed begrijpt wat er is gebeurd, en probeert op te krabbelen na een traumatische ervaring.

Affleck kwijt zich trouwens uitstekend van zijn taken. Hij filmt in een sobere stijl, zonder te veel visuele tierelantijnen, waardoor de aandacht echt op de personages wordt gelegd. Hij zet een figuur neer die zich realiseert dat hij ooit zijn kind zal moeten loslaten. Hij weigert dat in te zien, tot hij niet anders meer kan. Anna Pniowsky, die Rag speelt, bewijst een echt acteertalent te zijn. Ik heb overigens niet vaak meegemaakt dat de zaal zó stil was na afloop van een film. Eén van de betere titels die dit jaar is uitgebracht.