Toen ik voor mijn verjaardag vroeg om een toffe animé, kreeg ik van één van mijn beste vrienden de serie One Punch Man. Het gaat over superheld Saitama, die een wel heel opvallende superkracht heeft ontwikkeld. Hij kan zijn vijanden met slechts één stomp van zijn vuist verslaan. Hoe groot, sterk en opgepompt zijn tegenstander ook is, na die ene stomp piepen ze wel anders. Of helemaal niet meer. Het brengt wel een groot nadeel met zich mee: als iedereen is verslagen, wat kan Saitama dan nog doen? Wat moet een superheld zonder een superslechterik? Hij wordt lui, spant zich niet meer in en krijgt zowaar een depressie.

De zware jongens die zijn pad kruisen beschouwt hij als opwindende uitdagingen. Spijtig genoeg zijn die uitdagingen van korte duur. Het is een simpel, origineel en zwart-geestig verhaal, met een keur aan bonte personages. Dan heb ik het zowel over andere superhelden als over de slechterikken. De makers gooien echt de mafste figuren in de episodes.

In het begin, als Saitama nog geen superheld is, gaat hij de confrontatie aan met een reuzenkreeft. Later landt er een enorm ruimteschip die de stad in puin schiet. Ook wordt een zijplot ingebouwd waarbij Saitama lid wordt van een superheldenvereniging. En met de cyborg Genos krijgt hij één van de aandoenlijkste sidekicks uit de superheldengeschiedenis.

Ik kan mij goed voorstellen dat Saitama verrukt opkijkt als er weer een schurk langskomt.

De simpliciteit van de premisse werkt door in de hele serie. One Punch Man moet niets hebben van clichématige achtergrondverhalen over vermoorde ouders, gemuteerde spinnen of mislukte experimenten. Niet ruim twee uur besteden aan een origineverhaal, het is absoluut mogelijk om zulke zaken in een paar minuten te vertellen. In dit geval besloot Saitama op een dag gewoon net zo hard te trainen tot hij de held is die hij nu is. Erg fijn, deze benadering. Het levert ook de nodige humor op, een herinnering dat we het niet te serieus moeten nemen.

Het is op deze manier wel makkelijk om One Punch Man als pure parodie op het genre te zien. Het is satirisch, maar de makers draven er niet in door. Onder de humor zit ook tragiek verscholen. Hoe gruwelijk saai moet het zijn als je als superheld alles aankan? Geen prikkels meer krijgt? Er niet echt meer een reden voor je bestaan is? Ik kan mij goed voorstellen dat Saitama verrukt opkijkt als er weer een schurk langskomt. Al is het weer minder leuk voor de stadbewoners, die elke keer met de ravage worden opgescheept.