Toen ik las dat Khalid Boudou het langverwachte vervolg op Pizzamaffia zou schrijven, deed dat vaag een belletje rinkelen. Pizzamaffia… waar kende ik die titel ook alweer van… een zoektocht via google leverde snel het antwoord. Acht jaar geleden zat ik in de bioscoop voor TRON: Legacy, en werd een trailer van Pizza Maffia vertoond. Veel indruk maakte de trailer niet. Het zag er goed uit – dat kan je wel aan regisseur Tim Oliehoek overlaten – maar voelde tegelijkertijd ook… geforceerd hip? Geforceerd dramatisch? Ik wist wel meteen dat het niet mijn soort film was. Maar nu ik weet dat het boek zo populair is, besloot ik mij er alsnog aan te wagen.
Ibrahims vader runt een succesvolle pizzeria, maar kan door zijn reuma nauwelijks nog werken. Vandaar dat Ibrahim een handje helpt, en daarbij wordt gesteund door zijn oom en neef. Het gaat goed, tot Ibrahims vader ontdekt dat er structureel geld wordt gestolen uit de kas. Hij beschuldigt zijn broer van de diefstal, er volgt een knallende ruzie, en hij trapt hem uit de pizzeria.
Die laat het er niet bij zitten en opent zijn eigen restaurant. Pal tegenover Ibrahim en zijn vader. Tussen de twee kampen ontstaat een heuse oorlog die helemaal uit de hand loopt. En dat allemaal om pizza’s. Ach, mensen hebben elkaar voor minder de hersens ingeslagen. Ondanks de sukkelige plot, begrijp ik wel wat Oliehoek wil bereiken. Pizza Maffia moet een multicultureel drama voorstellen, waarin getoond wordt hoe de Turkse gemeenschap zich tot de Nederlandse verhoudt.
Ondanks de sukkelige plot, begrijp ik wel wat Oliehoek wil bereiken.
Alleen, het heeft zo’n hoog puberaal gehalte. De hoofdrolspelers zijn jong, vol testosteron, en doen onderlinge wedstrijdjes op de scooter terwijl ze pizza’s rondbrengen. Ibrahims neef imiteert personages als Scarface en Travis Buckle, Ibrahims vader maakt grapjes over hoe olie zorgt voor een “grote fluit”. Pizza Maffia bedoeld is voor middelbare scholieren, zoveel is duidelijk. Ik heb het boek niet gelezen, persoonlijk vind ik de film niet goed. Op zijn best matig.
Oliehoek weet hoe hij loeistrakke actiescènes moet regisseren. Maar inhoudelijk schiet deze titel te kort. De personages blijven eendimensionaal, en dat hele gedoe met die pizza’s blijf ik een slap excuus voor een plot vinden. Het acteren is ook niet zo sterk (alleen Sallie Harmsen en Hakim Traidia zijn lekker bezig), en de dialogen soms gewoon erg kinderachtig. Bovendien, waar slaat dat “maffia” nou op? Als het “Pizza Oorlog” had geheten, zou dat logischer zijn.