Het botert niet tussen Jennifer Lynch en de critici. Haar debuut Boxing Helena werd de grond ingeboord, met Surveillance was de ontvangst niet veel beter. Het zijn geen perfecte titels, zo slecht waren ze ook niet. Hetzelfde geldt voor Chained, een duister werkje over een seriemoordenaar. De jonge Tim gaat met zijn moeder naar de bioscoop. Zijn vader zet ze af en gebied hen om achteraf een taxi naar huis te nemen. Hij kan niet bevroeden dat taxichauffeur Bob, een magistrale rol van Vincent D’Onofrio, een gestoorde seriemoordenaar is. Hij neemt moeder en zoon mee naar huis en vermoordt de moeder.
De scène met de gillende Tim is al lastig om naar te kijken, wat volgt is nog veel erger. Bob maakt hem vast aan een ketting, hernoemt hem tot Rabbit en behandelt hem als zijn persoonlijke slaaf. ’s Avonds neemt Bob panikerende slachtoffers mee naar huis, martelt ze, en laat Rabbit de “troep” opruimen. Als Rabbit braaf is, mag hij eten en drinken.
Chained is een bloederige en gewelddadige film, maar dat is niet de reden van mijn ongemak. Lynch concentreert zich in deze horror op de wanstaltige meester-slaaf relatie tussen Rabbit en Bob. Rabbit laat zich door Bob gebruiken en groeit intussen op tussen de lijken. Bob is zelf constant in gevecht met zijn eigen spoken. Een flashback laat een traumatische incestueze ervaring zien, om zo Bob toch wat achtergrond te geven. Ook hij heeft problemen, lijkt Lynch te willen zeggen.
Lynch concentreert zich in deze horror op de wanstaltige meester-slaaf relatie tussen Rabbit en Bob.
Hij probeert soms als een vaderfiguur op te treden, maar als Rabbit tegenspartelt aarzelt hij niet om geweld toe te passen. Die scheve verhouding worden benadrukt door de twee acteurs. Eamon Farren oogt griezelig fragiel tegenover de gezette D’Onofrio. Het is lachwekkend wanneer hij tegen Bobs dominantie protesteert. Kerel, je bent geketend, en die man is fysiek duidelijk in het voordeel. Wat wilde je dan gaan doen? Het is bijna pijnlijk om te zien hoe Rabbit onder de duim wordt gehouden.
Om het af te maken krijgt Chained een plottwist om alles plots in een ander licht te plaatsen. Net als bij Surveillance is het een erg scherpe bocht, Lynch komt er voor mij mee weg. Al had dit beter uitgewerkt kunnen worden, het werkt. Het is verrassend, schudt even de boel door elkaar, en zorgt ervoor dat je de film overdenkt. Persoonlijk vind ik dat Lynch, zeker voor Chained, eens meer waardering verdient.