Net als mijn andere favoriete bands leerde ik Queens of the Stone Age laat kennen. Ik zag ooit hun single Make It Wit Chu voorbijkomen, van alweer hun vijfde album Era Vulgaris. Een lekker zwoel, funky nummer. Wist ik het dat de band, onder leiding van zanger en gitarist Joshua Homme, al in 1998 hun loeiharde gelijknamige debuut hadden uitgebracht? Of dat Homme voor Queens of the Stone Age al furore maakte met de legendarische cultband Kyuss, waarmee stonermetal zijn doorbraak vond? Ach, ze staan nu vol op mijn radar, dat is het belangrijkste. Met Over the Years and Through the Woods besloot de band hun live-optreden te vereeuwigen op beeld.

Live vind ik ze niet altijd even sterk. Ik heb ze drie keer gezien, pas bij de laatste keer was het speelplezier echt zichtbaar. Over the Years and Through the Woods laat de band op de toppen van zijn kunnen zien.

Regisseur Chapman Baehler had kunnen kiezen voor een conventionele aanpak door gewoon te filmen. Maar hij wil ook de muziek zelf, de ervaring van het concert op beeld kunnen krijgen. In het begin bijvoorbeeld, als Homme de duistere ballade This Lullaby croont, plaatst Baehler hem in een donker steegje. De perfecte plek om dat nummer recht te doen. Tijdens het concert maakt Baehler gebruik van slowmotion, plaatst hij filters over de camera, en laat hij interviews zien met andere bandleden.

Over the Years and Through the Woods laat de band op de toppen van zijn kunnen zien.

Met hun setlist laat de band zich van een diverse kant zien en komt er van alles voorbij. Dronende stonerrock, maar ook meer punkachtig werk, trage dansmuziek, loeistrakke popnummers, sferische woestijnrock en nog veel meer. Baehlers laat met zijn effecten die diversiteit goed naar voren komen. Queens of the Stone is een band waar alles kan en mag. Over the Years and Through the Woods neemt de hele ervaring van dit optreden mee, wekt de psychedelische sfeer tot leven waar Queens of the Stone Age bekend om is. Zo hoor je ze niet alleen, maar voel je ze ook.

Homme staat intussen met plezier op zijn gitaar te spelen. Hij is niet de bandleider als Bruce Springsteen of Dave Grohl, geen entertainer die steeds contact zoekt met zijn publiek. Als hij doet wel doet is het om een irritante toeschouwer eens flink de les te leren. Of het publiek uit te leggen dat het volgende nummer over “fucking” gaat. Homme is de übercoole woestijnmuzikant die gewoon muziek wil maken. Dáár gaat het om.