The Edge van U2, Jimmy Page van Led Zeppelin, en Jack White van White Stripes komen in It Might Get Loud samen om hun grote liefde te bespreken: de gitaar. The Edge wordt beschreven als technische tovenaar die met behulp van effecten een gitaarwereld op zich weet op te roepen. White is meer de pusher die zichzelf constant voor uitdagingen stelt, om zo zijn gitaarspel te blijven ontwikkelen. Page is de bluesmeester die met gemak ingetogen akoestisch werk afwisselt met het opgeblazen stadiongeluid. Zoals hij aangeeft zijn ze alledrie karakterspelers. Je hoort echt hun persoonlijkheid als zij zich uitleven op de snaren.

De gitaristen vertellen over hun achtergrond, hoe zij aan de gitaar zijn gekomen, en welke rol die speelt in hun leven. Neem nou The Edge, die op veertienjarige leeftijd samen met zijn broer zijn eigen gitaar bouwde. Van de klankkast tot de snaren, alles zette hij zelf in elkaar. Zijn spel mag dan simpel zijn, door lagen effecten op elkaar te smeden ontstaat er toch iets unieks.

Bovendien is hij een precisiespeler. Elke noot telt. Een akkood moet precies op de juiste manier klinken, en het schijnt nog een puzzeltje te zijn dit te ontdekken. White en Page zijn volkomen het tegenovergestelde. Zij rammen blues-punk uit hun snaren, willen de gitaren laten gillen. Hun werk mag dan minder esthethisch zijn, het is virtuozer dan wat The Edge produceert. Voor White is spelen op de gitaar ook meer dan puur spel. Hij gaat het gevecht met het instrument aan, net zolang tot zijn vingers bloeden.

Leuk dat ze zo tegenover elkaar zitten, ik mis het vuurwerk.

Die verschillende achtergronden geven mooi inzicht in het werk van de drie mannen. Maar It Might Get Loud weet mij niet helemaal tevreden te stellen. Leuk dat ze zo tegenover elkaar zitten, ik mis het vuurwerk. White zegt nog – al dan niet voor de grap – dat hij Page en The Edge alle trucs gaat ontfutselen. Hij zit echter gewoon op de bank zijn verhaal te doen en te luisteren naar wat zijn gesprekspartners te zeggen hebben. Er volgt nog wel een soort van jam tussen de drie, het klinkt eerder als een verplicht nummertje.

Ik vraag mij ook een beetje af waarom uitgerekend deze drie muzikanten zijn gekozen voor It Might Get Loud. Waarom niet bijvoorbeeld Eric Clapton in plaats van Page? En voor mij had bijvoorbeeld ook Joshua Homme uitgenodigd mogen worden. Dit had een unieke titel kunnen zijn, nu is het gewoon een goeie muziekdocumentaire.