Is het masochisme dat ik mijzelf aan de documentaire Justin Bieber: Never Say Never waag? Neuh, ik had gewoon zin in een no-brainer. Bovendien krijgt deze titel zo’n beroerde score van IMDB (nog geen 2.0) dat ik best nieuwsgierig ben geworden. Eerlijk, jaren geleden deed ik vrolijk mee aan het bashen van Justin Bieber. Maar kom, ik hoef niet naar zijn muziek te luisteren. En het mag dan niet mijn genre zijn, dat wil nog niet zeggen dat het slecht is. Het is mierzoete, gladgestreken popmuziek, gericht op tienermeisjes. Mag het? Wie weet kijk ik na deze documentaire heel anders tegen het Canadese fenomeen aan.

Laat ik het zo formuleren: Justin Bieber: Never Say Never is een poging om te laten zien wie Bieber is. Hoe hij is opgegroeid, wie zijn ouders zijn. En belangrijker: hoe hij tot superster is uitgegroeid. Want zingen en muziekmaken, dat heeft hij altijd al gedaan. Sterker nog, hij is een – ja, ik ga dit echt zeggen – weergaloze drummer. Serieus, bij de scène waarin hij drumt valt mijn mond open. Hij kan goed omgaan met de drumstokken.

Als het echter om de backstagebeelden gaat, slaat regisseur Jon M. Chu de plank zo verschrikkelijk mis dat het pijn doet. Geen enkel moment heb ik het idee te kijken naar de échte Bieber. Eerder een puber die als een product wordt neergezet. En tot overmaat van ramp een soort coolheid moet uitstralen. Het probleem is dat het ongemakkelijk geforceerd overkomt. Het is allemaal zó overduidelijk geregisseerd, zó duidelijk bedoeld als uit de hand gelopen reclamespot, dat ik gewoon genant vind.

Justin Bieber: Never Say Never is schaamteloze commercie.

Dat Justin Bieber: Never Say Never wanhopig authentiek wil overkomen, is nog het allerergste. En Jezus, wat een hysterie. Het gegil van het publiek levert volgens mij gehoorschade op. Ik weet dat bij The Beatles ook hordes vrouwen flauwvielen, Bieber was tijdens deze documentaire nog geen twintig. Een puber nog, die liever met zijn vrienden aan zijn “abs” gaat werken (gelooft ie het zelf?). Hoezo is hij schattig? Hoezo is hij zo’n aandoenlijk jochie? Hij werkt bij mij vooral op de zenuwen.

Het kan mij op het eind geen donder meer schelen wie hij is. Waar hij vandaankomt. Dat hij Madison Square Garden in nog geen half uur uitverkoopt. Justin Bieber: Never Say Never is schaamteloze commercie. Een verkooppraatje van een uur en vijfenveertig minuten om meer concertkaartjes te verkopen. Deze documentaire heeft er niet aan bijgedragen dat ik respect voor Bieber heb gekregen.