In 1970 liet Nicolas Roeg via Performance de wereld kennismaken met zijn ontregelende regiestijl. Drie jaar later beet hij zich vast in het drama van Don’t Look Now. Nog eens drie jaar later, in 1976, kwamen de psychedelie en het drama samen in het briljante The Man Who Fell To Earth. Deze scifi is gebaseerd op de roman van Walter Tevis en gaat over het ruimtewezen Thomas Jerome Newton. Hij komt naar onze planeet om water te halen. En dat plot is voor Roeg alle reden om eens flink los te gaan met de camera en de montage. Bovendien heeft hij nog een ijzersterke troef: David Bowie. Uiteraard in de rol van Jerome.

Roeg slaagt erin om het eenvoudige verhaal zo te brengen, dat je als kijker net geen grip op de film hebt. Hij neemt gerust sprongen door de tijd, en filmt beelden die eerder iets toevoegen aan de sfeer dan de film zelf. Er zijn scène’s waarin stilistisch zo veel gebeurt dat zelfs Brian de Palma het hoofd zal schudden. Als resultaat is The Man Who Fell To Earth een film die je op het scherp van de schede houdt, en een hallucinante ervaring vormt.

Bowie mocht dan geen acteerervaring hebben, hij is niet minder dan perfect als de ultieme buitenstaander. Zijn androgyne uiterlijk en enigmatische, welhaast Messiaanse uitstraling maken het des te makkelijker te geloven dat Bowie inderdaad een buitenaards wezen is. Al komt hij niet in elke scène voor, als hij optreedt trekt hij wel alle aandacht naar zich toe. Let op de scène waarin hij tijdens een Kerkdienst verlegen meezingt, en schijnbaar moeite heeft met de woorden.

Als resultaat is The Man Who Fell To Earth een film die je op het scherp van de schede houdt, en een hallucinante ervaring vormt.

Roeg komt er ondanks zijn onstuimige stijl nog aan toe wat te zeggen over ons. Jerome ervaart op pijnlijke manier hoe wij mensen alles maar moeten analyseren, ontleden en verklaren. Zijn geliefde Mary-Lou staat als de naïeve aardlinge aan de andere kant van het spectrum. Zij wordt hopeloos verliefd op hem en wil gewoon met hem samenleven. Dat zal geen eenvoudige opgave worden.

The Man Who Fell To Earth is een buitenaardse film, waarbij het perspectief ligt bij het buitenaardse wezen. Het broeit, schuurt, borrelt, plaagt en daagt uit. Er is drama, maar dat wordt volledig verknipt verbeeld. Echt een eind is er niet. Wel een eindshot waar de eindtitels overheen rollen. Alsof Roeg wil zeggen: ik ben klaar met dit experiment. Jullie zoeken het verder maar uit.