Het is al een tijdje de trend om films die niet eerder in de Nederlandse bioscopen draaiden, toch een soort première te geven. Dat neigt naar gladde marketingmanoeuvres (waarom niet de desbetreffende titels gewoon op Netflix zetten?), al zitten er zeker mooie films tussen. Zo is bijvoorbeeld Tangerine hier heruitgebracht. Sorry to Bother You is eveneens in het kader van het heruitbrengen in de bioscopen gekomen. Ik zag hier al eerder een trailer van, en het zag er wel geinig uit. Het is het type eigenwijze komedie, waarin de makers een eigen universum bouwen. Regisseur en schrijver Boots Riley laat zijn hoofdpersonage Cassius Green werken in een callcenter.
Hij moet telefoontjes afhandelen en verkoopgesprekken voeren. Dat wil niet vlotten, tot hij zijn “white voice” toepast. En dan blijkt hij een meesterverkoper te zijn. Omdat Cassius donker is krijgt die “white voice” nog meer een ironische lading. De bazen sturen hem naar de hoogste verdieping, waar hij zich als “power caller” mag uitleven.
Riley weet de telemarketingwereld erg grappig in beeld te brengen (“taggen” en “baggen” is een grandioze vondst), al vraag ik mij af waar hij naartoe wil. Is dit een satire op de telemarketing? Op de positie van donkere mensen in de maatschappij? Ons kapitalistische systeem? Op onze drang naar bespottelijke tv-programma’s waarin kandidaten worden vernedert? Het antwoord: op al het bovenstaande. Riley gaat los op stereotypes en racisme, en haalt ook even uit naar de bloedirritante telemarketingterreur.
Door zijn kaarten laat op tafel te leggen, blijf ik als kijker een beetje zoeken naar waar Riley naartoe wil.
Het maakt van Sorry to Bother You een volle film met veel lijntjes die elkaar niet raken. Alsof er meerdere verhalen parallel aan elkaar lopen, naast elkaar bestaan, maar niet echt met elkaar te maken hebben. Pas halverwege wordt alles bijeengeknoopt, en is de plot van deze film nog krankzinniger dan ik dacht. Ik zal niets verklappen, het doet mij sterk denken aan een betere en scherpere versie van Get Out. Vanaf dat moment wordt Sorry to Bother You steeds beter.
Door zijn kaarten laat op tafel te leggen, blijf ik als kijker een beetje zoeken naar waar Riley naartoe wil. Dat is zonde, want Sorry to Bother You is uiteindelijk een sterke film. Iemand in het publiek liep nog weg tijdens de “rapscène” van Cassius. Als een film zo’n reactie weet te ontlokken, dan moet hij iets goed doen. En dat doet Sorry to Bother You ook. Maar het geeft zijn schoonheid te laat prijs.