Ik heb al gezegd weinig series te kijken, toch heb ik weer een juweeltje te pakken. Een goede collega tipte mij over Love, Death & Robots. Deze serie is gecreërd door Tim Miller (Deadpool), bestaat uit originele ideeën en adapties van korte verhalen, en is erg enthousiast ontvangen door pers en publiek. Een tweede seizoen staat al in de planning. De reden dat ik ben gaan kijken heeft echter een andere reden. In tegenstelling tot andere series, volgt Love, Death & Robots geen overkoepelend verhaal. Geen terugkerende personages. De afleveringen zijn kort, to the point, en gemaakt in verschillende stijlen.
Dat kan, want er is maar één aflevering met echte acteurs. De rest is allemaal animatie. De episodes laten zich bekijken als horrorverhaaltjes. Denk aan de duistere vertellingen van Paul van Loon, Roald Dahl, H.P. Lovecraft, Edgar Allan Poe en Stephen King. De plots spelen zich af in het heden, de toekomst en het verleden, met personages die geconfronteerd worden met onbekende machten. Soms is de afloop goed, soms… minder goed.
Omdat elke aflevering op zichzelf staat en de speelduren erg kort zijn (zes minuten tot ruim een kwartier), heeft Love, Death & Robots een superhoog bingegehalte. Die verschillende stijlen helpen ook mee, het geeft de serie een dynamisch karakter. De ene keer wordt hyperrealistische animatie voorgeschoteld, de andere keer is het meer richting anime, of ogen de beelden zo kinderlijk dat er iets onschuldigs vanuit gaat. Verraderlijk, want de minifilmpjes zijn absoluut niet onschuldig.
Love, Death & Robots heeft zich meteen naar de top van mijn serie-toplijst gewerkt.
Denk aan exploderende schedels, ogen die uit de kassen knallen, kernexplosies, bloedzuigende monsters, wanstaltige aliens en zelfs geïmpliceerde verkrachtingen. Gelukkig wordt er ook (zwarte) humor in de mix gegooid om zo de boel een beetje luchtig te houden. Naast gegriezel kan er ook gelachen worden. Wat bijvoorbeeld te denken van een vuilnisbeltmonster. Of wist je dat Dracula bang is voor katten?
Love, Death & Robots heeft wel iets weg van Creepshow. Of The Twilight Zone. Al zijn die werken oubolliger en bestaan ze louter uit live-action. Love, Death & Robots is scherper, onvoorspelbaarder, en gebruikt een eigenzinnige vorm van humor. Niet alles is even origineel of logisch, soms domineert de stijl iets te veel over inhoud, als een aflevering is afgelopen honger ik alweer naar de volgende curieuse vertelling. Love, Death & Robots heeft zich meteen naar de top van mijn serie-toplijst gewerkt. Ik heb seizoen één inmiddels uitgekeken, ik kijk uit naar het vervolg. Als dit niveau wordt volgehouden, blijf ik nog wel even fan.