Terwijl mijn ouders worden meegezogen in The Handmaid’s Tale, zoek ik op Netflix naar een film. Free Willy is een optie. Een fijne duik in nostalgia. Dan zie ik iets voorbijkomen waarbij ik even moet fronsen: Rocko’s Modern Life: Static Cling. Ik ben nooit echt fan geweest van deze bizarre animatie, al kon ik het op zijn tijd wel waarderen. Centraal staat Rocko, een Wallaby die zich moet redden in Amerika. De animatiestijl is ontzettend hyperactief, bruusk, met grappen waar volwassenen kijkers rode oortjes van krijgen. Kennelijk is nu de tijd rijp om Rocko zijn eigen “film” te geven, al wordt het beschouwd als een special.

Rocko en zijn vrienden zijn twintig jaar in de ruimte geweest, en als ze terugkomen op aarde blijkt er wat te zijn veranderd. Het belangrijkste: Rockos favoriete serie – The Fatheads – is lang geleden geannuleerd. Rocko stelt alles op alles om de serie terug te krijgen en speurt de originele maker ervan op. Het wordt hem niet makkelijk gemaakt…

In het begin kan ik de hyperactieve, volslagen absurde stijl en sfeer nog waarderen. De makers proppen echter zo verschikkelijk veel in die drie kwartier, variërend van onsmakelijke onzin tot pogingen om heuse maatschappijkritiek te leveren, dat ik op het einde ongelovig naar mijn beeldscherm staar. Waar heb ik in godsnaam naar gekeken? Het is vanzelfsprekend satirisch bedoeld. Om elk denkbaar thema in de zeik te nemen. Ik hou daar wel van.

Ik kan echt wel wat hebben, deze film absoluut niet.

Waarom laat Rocko’s Modern Life: Static Cling dan zo’n vieze smaak achter? Ik vermoed doordat er verschillende tonen worden aangeslagen die weigeren een samenhangende symfonie te vormen. Willen de makers puur shockeren? Of moet de boodschap, om veranderingen te omarmen, serieus worden genomen? In dat geval falen ze spectaculair in hun opzet. Die boodschap is zo plat, zo bruusk, zo kort door de bocht, dat het geen enkele keer geloofwaardig wordt. Het wordt helemaal ondergesneeuwd door de dominerende gilhumor, die zelfs mij zwaar op de zenuwen werkt.

Rocko’s Modern Life: Static Cling roept gaandeweg maar één gedachte bij mij op: wat is dit slecht. Tenenkrommend, beschamend slecht. Liefhebbers van de serie zullen zich ongetwijfeld kapot lachen, ik heb vooral het gevoel dat ik vijfenveertig minuten van mijn leven heb weggegooid. Natuurlijk mag een titel schuren. Vragen oproepen. Je in het gezicht stompen. Maar deze animatie is een schreeuwend klein kind dat weigert zijn smoel te houden. Ik kan echt wel wat hebben, deze film absoluut niet.