Mijn mening over Hereditary, het debuut van Ari Aster, is onveranderd gebleven: een hoop gebakken pretentieuze lucht. Ik had dus mijn bedenkingen bij zijn tweede film, Midsommar, na het zien van de trailer was ik alsnog nieuwsgierig. Deze folkhorror mag zich in ieder geval beroepen op één van de beste filmopeningen die ik heb gezien. Dramatisch, duister, gruwelijk en inktzwart. Als de film dit niveau weet te behouden, zo dacht ik, zou dit wel eens eentje kunnen worden voor mijn eindejaarslijst. Aster neemt wel wat gas terug, maar behoudt een bij vlagen surrealistische sfeer. Het hoofdpersonage is Dani.

Nadat ze een traumatisch incident heeft meegemaakt, trekt ze samen met haar vriend Christian naar het midzomerfestival van een afgelegen Zweeds dorp. Het is het geboortedorp van Pelle, een goede vriend van Christian. Zijn vrienden Josh en Mark gaan ook mee. Dani worstelt met paniekaanvallen, en haar relatie met Christians verkeert in onrustig vaarwater. Mark heeft vooral oog voor het “natuurlijke” schoon, Josh is bezig met zijn afstudeerscriptie.

De rituelen en festiviteiten van Pelles wereld zijn, op zijn zachtst gezegd, opvallend. Zo springt een bejaard echtpaar vanaf een rots hun dood tegemoet, en stoppen vrouwen stukken schaamhaar in gebak om zo hun minnaars te verleiden. Hoe langer de vriendengroep in de commune rondhangt, hoe vreemder het allemaal wordt. Is dit nou een festival, of een cult? Aster werkt de bijzondere wereld met veel liefde uit, al zoekt hij wel erg de rand van de geloofwaardigheid op.

Na de stomp van het begin blijft Midsommar onbehaaglijk broeien, en sluit het af met een vurig slot.

Zo schuurt het paringsritueel tegen het absurdistische aan, en zijn de ongemakkelijke momenten tussen de vriendengroep en de dorpelingen eerder komisch dan verontrustend. Het slot zal het publiek om die reden sterk verdelen. Is het nou een groep dorpsidioten die zich vreselijk aanstelt? Is dit donkere komedie? Of toch een eigenzinnige psychologische horror? Ikzelf ga voor het tweede. Al gaf het gegrinnik in het publiek aan dat niet iedereen deze stelling zal ondersteunen. Het eindbeeld zal, hoe dan ook, bijblijven.

Als ik Midsommar vergelijk met Asters debuut, is zijn tweede titel veel meer gefocust. Het verhaal, de thematiek, het hoofdpersonage, alles is duidelijker. Het helpt ook dat Midsommar een heldere afronding kent, en Aster zijn verhaal niet afraffelt. Na de stomp van het begin blijft Midsommar onbehaaglijk broeien, en sluit het af met een vurig slot. Mijn enige minpunt is de muziek bij de aftiteling: sferisch botst dat wel heel erg met de film.