Na Unbreakable en Split sluit M. Night Shyamalan zijn superheldentrilogie af met Glass. Een trilogie waarvan noch de kijkers, noch de critici wisten dat die bestond. Shyamalan heeft naam gemaakt met onverwachte plotwendingen, geen wonder dat hij de verrassing zo lang voor zichzelf kon houden. De vraag is eerder: is Glass een goeie film? Want Shyamalan staat ook bekend om zijn inconsequente oeuvre. Ondanks zijn mankementen zou ik Glass niet tot zijn missers rekenen. Wel is het handig om Unbreakable en Split gezien te hebben. In de eerste film worden David Dunn en Elijah Price geïntroduceerd. Nadat David een gruwelijk treinongeluk overleeft, ontdekt hij over superkrachten te bezitten.

Hij ontmoet Elijah, wiens broze botten bij de geringste aanraking breken. Elijah is Davids tegenpool. Of, zoals het in comicbookjargon heet: zijn aartsvijand. Elijah beschouwt het als zijn taak om David “wakker” te schudden, hem te doen inzien wat zijn taak is: mensen helpen. Want wat is een nemesis zonder de superheld?

In Split introduceert Shyamalan ons aan Kevin, een jongen met maar liefst 23 verschillende persoonlijkheden. Die persoonlijkheden willen Het Beest oproepen, een nieuwe identiteit met monsterlijke krachten. En wie komt er voorbij aan het einde van deze film? David. In Glass worden de personages bij elkaar gegooid, wat logischerwijs zou moeten leiden tot een grootse confrontatie. Shyamalan zou Shyamalan niet zijn als hij het toch even anders aanpakt. Glass is geen doorsnee actiesuperheldenfilm. Meer de praatversie van het genre, een analytische kijk op het superheldengebeuren.

Glass weet evengoed een toffe, eigen draai te geven aan het superheldengenre.

Er wordt geopperd dat superhelden niet echt een gave hebben, eerder zichzelf ervan overtuigd hebben de superman uit te hangen. Deze invalshoek haalt de tempo uit de titel. Zo gebeurt er in het eerste uur, anderhalf uur, nauwelijks iets. Toch weet Shyamalan een aparte spanning op te bouwen. Het is niet het soort spanning dat toewerkt naar het beslissende eindgevecht, dit is meer mysterie. Hoe zit de puzzel in elkaar? Glass eindigt in eerste instantie met een opvallende anticlimax. Maar er is nog een los eindje. En dan trekt Shyamalan de laatste konijn uit de hoge hoed, en sluit Glass af met een spirituele boodschap.

Het is geen perfecte film. Er wordt wel erg veel in gepraat en Shyamalan is ook iets te prekerig. Glass weet evengoed een toffe, eigen draai te geven aan het superheldengenre. Eentje die even wat dieper gaat dan, laten we zeggen, de zoveelste Avengers.