De kaartverkoopster waarschuwt mij nog dat er geen airconditioning in de zaal is. Het kan dus nogal warm worden. Ben ik er zeker van dat ik een kaartje wil voor El Reino? Ik vraag mij überhaupt af hoe warm het kan worden in een filmzaal. Ook zonder airco. Ik koop het kaartje, ik zie wel hoe het allemaal loopt. Het valt gelukkig mee. Heel cool is het niet, maar ik smelt evenmin weg. El Reino begint met een lang shot, waarin we hoofdpersonage Manuel volgen door een luxueus restaurant. Daar eet hij samen met kopstukken uit de politieke wereld. Wat er allemaal precies gaande is, blijft voor mij een beetje een raadsel.

Het belangrijkste wordt echter na zo’n kwartier duidelijk: Manuel is corrupt. En geen klein beetje. Hij mag dan niet de enige valsspeler zijn, hij wordt er wel als zondebok uitgehaald. Manuel pikt dit niet en zet alles op alles om het vizier dat op hem is gericht te verwijden. Als hij tenonder moet gaan, zal hij de rest met zich meesleuren.

El Reino is een meeslepende zit. Zo is er acteur Antonio de la Torre, die van begin tot eind een intense spelprestatie levert. Als een kat in het nauw maakt hij riskante sprongen. De spannendste scène is als hij tracht documenten te vinden in een versleutelde kamer. De tijd dringt. Hoe ver is hij bereidt om te gaan? Regisseur Rodrigo Sorogoyen houdt de druk hoog, en weet met lange shots en een opzwepende soundtrack de spanning strak vast te houden.

El Reino is dankzij deze aanpak niet alleen een nagelbijtende politieke thriller, het is ook een steengoed drama.

Sorogoyen wil ook dolgraag laten zien wat het corruptieschandaal met Manuels persoonlijke leven doet. Zijn dochter en vrouw moeten gedwongen vluchten, agenten voeren een vernederende huiszoeking uit, hij wordt geplaagd door paranoia. El Reino is dankzij deze aanpak niet alleen een nagelbijtende politieke thriller, het is ook een steengoed drama. Al begrijp je niet zo goed waar het allemaal om draait, op die manier blijft deze titel de aandacht vasthouden.

Wanneer Manuel tot slot in alle rust denkt uit te kunnen leggen hoe groot de corruptie reikt, wordt hem een vraag gesteld. Eentje die hij duidelijk niet zag aankomen. Want hij zit daar nu wel met bewijsmateriaal, wat is zijn reden om daar nu pas mee te komen? Hij beschuldigt iedereen van corruptie, hoe schoon is zijn geweten nou echt? En dan, voor het eerst, is Manuel stil. En je ziet het in zijn ogen: hij heeft daar helemaal geen antwoord op.