Bij het verschijnen van Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans ontstond wat verwarring. Is het nou een remake van het donkere origineel? Toch een vervolg? Of misschien een proloog? Regisseur Werner Herzog maakte al snel een eind aan de geruchten. Hij had het origineel, geregisseerd door Abel Ferrara, nog nooit gezien (hij wist niet eens wie Ferrara was), en was zelf ook niet blij met de titel. De producers wilden de film goed kunnen promoten, en hielden voet bij stuk. Ja, dan krijg je dit soort taferelen. Maar iedereen die de versie met Harvey Keitel heeft gezien, zal weldegelijk overeenkomsten vinden.
In beide films is het hoofdpersonage een corrupte, zuipende en drugssnuivende agent met een gokprobleem. Toch zijn het fundamentele verschillende titels. Zo wordt de film van Herzog nog voorzien van een plot. Maar belangrijker nog, de energie van de twee films is totaal verschillend. Keitel maakte van de agent een in zichzelf gekeerde, met demonen worstelende ziel, iemand die nauwelijks in staat is contact te maken met de buitenwereld.
De regie is ook veel meer ingehouden. In plaats van het geweld te tonen, laat Ferrara de gevolgen ervan zien. Zo roept hij een geladen sfeer op. Herzog en Cage daarentegen gaan voor een hele andere invalshoek. Het is een film met duistere humor, geweldsuitspattingen en cartooneske personages. Cage is op zijn best als corrupte diender die door zijn verslaving de grip op zichzelf en de wereld kwijtraakt. Hij wordt grilliger in zijn gedrag en weet zelfs de grootste bad guys af te schrikken. “To the break of dawn baby!” Alleen Cage kan die zin zo uitspreken dat het legendarische one-liner wordt.
Hij wordt omringd door andere supersterren (Eva Mendes en Val Kilmer), het is Cage die het kloppende cocaïnehart van de film vormt.
Sowieso eist hij alle aandacht op. Hij wordt omringd door andere supersterren (Eva Mendes en Val Kilmer), het is Cage die het kloppende cocaïnehart van de film vormt. Herzog leeft zich uit met scènes vol Iguanas, opmerkelijke camerahoeken en zielen die nog blijven dansen. Dit alles maakt van Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans een hyperkinetische ervaring.
Ik begrijp wel waarom Ferrara niet direct stond te juichen over deze “remake”. Het origineel was immers een persoonlijke film. De scenariste, Zoë Lund, was zelf drugsverslaafd. Toch, even afgezien van de voor de hand liggende overeenkomsten, kan ik deze film van Herzog niet beschouwen als remake. Hij en Cage maken de film zich echt helemaal eigen, creëren een eigen universum waarin de gestoordste taferelen plaatsvinden. Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans is een hoogtepunt in het oeuvre van beide mannen.