Toen ik jaren geleden het boek Under the Skin van Michel Faber las, was ik niet echt onder de indruk. Faber weet een sterke atmosfeer op te roepen, maar zijn meanderende schrijfstijl komt erg langdradig over. Dus toen Jonathan Glazer in 2013 met de verfilming kwam aanzetten, wist ik één ding zeker: die film moet ik zien. Weet Glazer er een onderhoudend scifidrama van te maken? Al snel ontdekte ik dat Glazer het begrip “verfilming” erg losjes heeft toegepast. Het enige wat de regisseur overnam is het hoofdpersonage (gespeeld door Scarlett Johansson), een enigmatische vrouw van buitenaardse origine die door de grauwe straten van Schotland rijdt.

Ze pikt mannen op, lokt ze naar een vervallen huis waar de vloer is gevuld met een zwart goedje. Daar… ja, hoe dit het beste te omschrijven… De mannen verdrinken? Soort van? Ze imploderen. En wat er van ze overblijft blijft treurig rondzweven in dat zwarte goedje. De vrouw gaat intussen verder met haar werkzaamheden, tot ze ineens twijfels krijgt. Ze ontdekt haar lichaam en de wereld om haar heen.

Glazer is absoluut niet geïnteresseerd in haar motivaties, waarom ze doet wat ze doet, waar ze vandaan komt, enzovoort. Faber beschrijft die zaken in zijn boek, Glazer schenkt er geen seconde aandacht aan. Liever concentreert hij zich op hoe het hoofdpersonage naar ons mensen kijkt. Zo wordt het wel een heel erg abstracte film. Daar heb ik niets op tegen, Glazer lijkt er een analytische titel van te maken, waarbij je zelf mag raden waar het over gaat.

De scène waarin Glazer de camera pijnlijk lang op de “verdronken” mannen richt is zowel naargeestig als fascinerend.

Visueel, dat wil ik er absoluut bij vermelden, is Under the Skin wonderschoon. En doodeng. De scène waarin Glazer de camera pijnlijk lang op de “verdronken” mannen richt is zowel naargeestig als fascinerend. Glazer is ook werkzaam als regisseur van videoclips, en maakte onder andere beeldmateriaal bij Street Spirit (Fade Out) van Radiohead. Het surrealisme, de nachtmerrie, de schoonheid en het trage tempo zijn zowel daar als in Under my Skin terug te vinden. Ik moet ook toegeven dat ik de film qua sfeer enger vind dan het boek.

Maar met alleen een sterke, opvallende buitenkant kom je er niet. Niet voor mij, tenminste. Ik heb er waardering voor hoe Glazer Fabers bizarre fantasie tot leven wekt, en de eindscène is zowel schitterend als ijzingwekkend. Toch kan ik hier erg weinig mee. Te veel pretentieus gedoe. Noch het boek, noch de film zijn aan mij besteed.