In The Human Centipede III, het derde en laatste deel van Tom Six’ bizarre trilogie, staan de acteurs van voorgaande delen naast elkaar. In totaal andere rollen. Laser is ditmaal Bill Boss, directeur van een gevangenis. Harvey – met Hitlersnor – is zijn assistent, genaamd Dwight Butler. Als “toevoeging” loopt nog voormalig pornoster Bree Olson rond als secretaresse Daisy. Ze doet niet veel meer dan Laser afzuigen en zich door hem laten mishandelen, ze is het enige personage met wie ik nog een beetje kan meeleven. Al is het maar om het lot dat haar later zal overkomen. De gevangenis staat bekend als meest gewelddadige penitentiaire inrichting van Amerika.

Om hun banen te houden, moeten Bill en Dwight met een oplossing komen. Ofwel: de totale wanorde herstellen. Dwight heeft een prachtidee: wat nu als ze het concept van de menselijke duizendpoot toepassen op de gevangenen? Dat zal pas respect afdwingen! Een menselijke duizendpoot van vijfhonderd slachtoffers… Het mag geen verrassing heten dat de gevangenen er niet direct warm van worden. Noch dat Bill tot het uiterste gaat dit plan uit te voeren.

The Human Centipede III verkeert vanaf het begin de problemen. Het voornaamste pijnpunt ligt bij Laser. In de eerste Human Centipede kon ik hem nog pruimen als doorgedraaide chirurg. Zijn optreden was nog ingehouden, ijzig, hij portretteerde overtuigend een psychotische narcist. Maar hier staat hij zo verschrikkelijk over de top te spelen dat Jim Carrey er van zou schrikken. Laser schreeuwt, is dan weer muisstil, en maakt zichzelf eerder belachelijk dan dat hij eng is.

Deel drie is een mislukte afsluiter.

Regisseur Six komt ook nog even langs. Het zal wel bedoeld zijn als knipoog, zelfspot, in mijn ogen staat hij vooral zijn ego op te geilen. Daisy is helemaal weg van hem, Dwight prijst zijn werken. Is dit nou een fuck you naar de critici? Eerder een geforceerde cameo die helemaal nergens op slaat. Om onbekende redenen komt zowaar Eric Roberts nog langs, die staat te acteren alsof hij weet hoeveel hij hiervoor krijgt. En wat betreft de menselijke duizendpoot, in dit deel is het een nietszeggende poging tot shockeren.

Deel één ervoer ik nog als een B-film variant op het werk van David Cronenberg, met Dieter Laser in een ingehouden rol van gestoorde chirurg. Deel twee was meer een nachtmerrie, gedragen door de tot waanzin gedreven Martin (heerlijke rol van Laurence R. Harvey). Deel drie is een mislukte afsluiter. Het slotstuk is irritant, gekunsteld provocerend, en geen enkel moment eng. Of ongepast komisch. Eerder ranzig en achterlijk. Dood- en doodzonde.