In 2001 was Johnny Depp prominent aanwezig op mijn middelbare school. Op de muren van de klaslokalen hingen posters van zowel hij als van titels waarin hij had gespeeld. Eén daarvan bleef mij in het bijzonder bij: Blow. Depp ligt in de armen van Penélope Cruz, beide hebben een blik in de ogen die zowel ondeugend als uitdagend is. Ja, wij hebben iets gedaan. Kom er maar achter wat het is. Ik was zeker nieuwsgierig, al nam ik nooit het initiatief de film te gaan kijken. Tot nu. Hij staat op Netflix, dus kon ik achttien jaar na datum alsnog deze titel inhalen. Depp speelt George Jung, een hippie die vanzelf in de drugshandel rolt.
En ontdekt een meester te zijn in het smokkelen van verdovende middelen. Op de acteurslijst prijken nogal wat namen. Zo speelt Ray Liotta Depps vader, is Paul Reuben aanwezig als flamboyante homoseksuele kapper, en vertolkt Cruz de rol van Depps geliefde. Wat mij direct opvalt is hoe gezapig Depp staat te acteren. Hij mompelt zich een weg door de voiceover, en wekt mijn inziens de indruk zelf stoned te zijn.
Deze haast apathische uitstraling wordt vooral duidelijk als hij tegenover zijn medeacteurs staat. Liotta, van zichzelf al vrij intens, weet hem met gemak te domineren in energie. Nota bene Reubens heeft meer pit en charisma dan de duffe Depp. De relatie tussen hem en Cruz komt geforceerd over, en de makers geven de twee tortelduifjes een tenenkrommende liefdesscène. Het zal ongetwijfeld zwoel en sensueel zijn bedoeld, ik vond het vooral, nou ja, erg slecht.
Hadden de makers wel zin om deze titel te maken?
Nog opmerkelijker is de spanning van Blow. Ik weet niet precies wat ik moet verwachten, maar met dit gegeven en Depps aanwezigheid, toch iets in de geest van Scarface of Fear and Loathing in Las Vegas. In ieder geval meer spanning dan wat Blow in zich heeft. De gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op, geeneen keer voel ik mij echt betrokken bij de situatie. Als George weer wordt opgepakt, komt dit eerder over als running gag, dan dat ik medelijden met hem heb.
Ik ben verrast over hoe saai en afgezaagd Blow eigenlijk is. Hadden de makers wel zin om deze titel te maken? Pas op het einde ervaar ik nog iets van ontroering, als George probeert de relatie met zijn vervreemde dochter op te pakken. Helaas is hij veel te laat daarmee. Net als de film zelf, trouwens.