Ik heb niet echt iets met The Beatles. Dus toen ik de trailer van Yesterday zag, had ik er weinig behoefte aan deze titel te kijken. Maar dat was voor de film uitgroeide tot een bescheiden hype. En zorgde voor een opleving van The Beatles-nostalgie (voor zover dat sentiment ooit echt is verdwenen). In Yesterday wordt de hoofdrol gespeeld door Jack, een singer-songwriter die zich een weg worstelt naar succes. Dan, op een nacht, na het zoveelste nauwelijks bezochte optreden, valt wereldwijd de stroom uit en wordt hij aangereden. Als hij wakker wordt, doet hij een… opvallende ontdekking. The Beatles hebben nooit bestaan.

Maar één iemand is op de hoogte van hun liedjesoeuvre: hijzelf. Jack kan de verleiding niet weerstaan, pent de teksten en akkoorden neer en gaat aan de slag. Natuurlijk wordt hij ontdekt. Uiteraard schiet zijn roem als een kanonskogel lucht in. Vanzelfsprekend beschouwt iedereen hem als en geniale songschrijver. Tegelijkertijd dreigt hij alles kwijt te raken wat hem lief is. Zoals de liefde van zijn leven.

Ik moet toegeven, Yesterday is een geestige film. Erg geestig zelfs. Een wereld zonder The Beatles leent zich goed voor een komedie. Ik had nooit verwacht dat de invloed van The Fab Four zo ver strekte. Zonder de vier muzikanten geen Oasis (begrijpelijk), Coca-Cola of sigaretten. Zelfs Harry Potter bestaat niet zonder John, Paul, George en Ringo. Ik moet bekennen dat ik niet alle ontbrekende linken zo goed begrijp. Wat is nou weer de connectie tussen de tovenaarsjongen en de muzikanten?

Een wereld zonder The Beatles leent zich goed voor een komedie.

Het zou geweldig zijn geweest als Yesterday puur om die grappen kon drijven, maar dat wordt lastig. Dus gooien de makers er nog een liefdesverhaal in, om zo nog de aandacht vast te kunnen houden. En waarschijnlijk om eventuele vragen (waarom is Jack de enige die zich wel nog The Beatles herinnert?) te ontwijken. Regisseur Danny Boyle houdt het tempo hoog en zorgt dat de grappen elkaar snel opvolgen. Hij wilde denk ik ook visueel interessant doen, gezien de Dutch angles, al weet ik niet goed wat dat toevoegt.

Ook vind ik het einde wat gezapig. Ik voel gewoon hoe scenarist Richard Curtis zijn publiek nog eventjes een moralistische boodschap mee wil geven. Hoefde niet, al past het ook wel in de film. Ik kan niet zeggen nu een fan te zijn van het Britse kwartet, wel dat Yesterday een verrassend leuke film is.