Toen Harvey Weinstein werd beschuldigd van seksuele intimidatie en mishandeling, was ik verbijsterd over de beerput die werd opengetrokken. Net als bij Bill Cosby stapte de ene na de andere vrouw naar voren. Elk met een eigen verhaal. En al die verhalen bleken weer hetzelfde patroon te volgen. De grootste Hollywoodproducer van het moment was genadeloos ontmaskerd. Achter het al niet te aantrekkelijke gezicht van de filmmogol school een monster. Een manipulatief, narcistisch monster dat honderden (zo niet meer) vrouwen op gruwelijke wijze heeft getraumatiseerd. Nu, een flinke tijd later, is er een documentaire over de bizarre affaire.
Untouchable is geregisseerd door Ursula MacFarlane. Zij plaatste slachtoffers voor de camera, die elk tot in de huiveringwekkende details beschrijven wat hen overkwam. Tegelijkertijd wordt geschetst hoe Weinstein erin slaagde op te klimmen in de filmwereld. Samen met zijn broer, Bob, start hij als concertpromoter, om snel over te gaan naar films. Want daar ligt zijn hart, ziel en zaligheid. (ex)Medewerkers vertellen dat hun baas geen genoegen neemt met “nee”, een marketinggenie is en dat hij alles op alles zet een film tot een succes te maken. De macht van Weinstein groeit gestaag.
Maar die macht kent ook een duistere zijde. Beginnende actrices willen dolgraag in door hem geproduceerde films meespelen. Prima. Voor vijf minuutjes van hun tijd. Op zijn kamer. Aanvankelijk is er twijfel. Angst. Weigering. De beregrote producer neemt echter geen genoegen met “nee”, en drijft zijn zin door. Desnoods met de harde hand. Als de actrices op dat punt van hun verhaal belanden, herleven zij zichtbaar het trauma. Al is het zo lang geleden, de pijn blijft vers.
Hoewel er geen nieuwe feiten aan bod komen, is Untouchable een essentiele documentaire.
Untouchable is meer dan alleen een verslaggeving over een grootschalige verkrachtingszaak. Het laat vooral zien hoe krankzinnig onze maatschappij in elkaar zit. Hoe verziekt ons denken eigenlijk is. Een vrouw die geen aangifte durft te doen omdat haar verkrachter te veel macht heeft. Bang is om voor leugenachtige hoer te worden uitgemaakt. Zelfs nu voelen de slachtoffers zich er nog niet helemaal gerust op. Nog steeds komen ze met halfslachtige excuusjes, alsof ze deels zelf schuld hebben aan de ellende.
Hoewel er geen nieuwe feiten aan bod komen is Untouchable een essentiele documentaire. Zeker nu. Paz de la Huerta zegt het zelf: het is nog niet voorbij. Het gaat maar door. Alleen daarom al zou iedereen Untouchable gezien moeten hebben. Zéker mannen. Dan zien wij één en ander eens door vrouwenogen.