Na The Human Centipede vond regisseur Tom Six dat er een vervolg moest komen. Nu geen gestoorde chirurgen met zonderlinge fantasieën. Of verdwaalde toeristen die toevallig bij zo’n chirurg aan komen kloppen. Ditmaal geeft Six de ruimte aan de loner Martin. Hij is beveiliger bij een garage en helemaal geobsedeerd met de film The Human Centipede. Zijn moeder moet hem niet, zijn vader is er niet, de rabbi ziet in hem een lekker jongenshapje. En dat terwijl Martin allesbehalve een lekker hapje is. Hij is erg dik en gedrongen, heeft weinig haar en uitpuilende ogen. Tijdens zijn werk wordt hij regelmatig geschoffeerd door bezoekers.
Op een dag is de maat vol. Het idee van de menselijke duizendpoot moet maar eens in de praktijk worden uitgewerkt. Martin huurt een grote box waar hij zijn slachtoffers verbergt en gaat aan de slag. Met veel enthousiasme stort hij zich op zijn obsessie.
Het eerste dat opvalt is hoe de film oogt. Het is lang niet zo klinisch als zijn voorganger, en door het gebruik van zwartwit voelt het ook meer als een horrorfilm. De toon is ruw. Ging Heisler nog aan de slag in een steriele omgeving, Martin rukt gewoon met een tang een tong weg. Of gebruikt een hamer om iemands gebit te molesteren. Hij wil niet drie, maar twaalf mensen aan elkaar wil naaien. Probeer het beeld van tien hulpeloos kruipende zielepoten maar eens uit je kop te krijgen.
Dit is nou wat ik richting het onbetamelijke vind gaan.
Dit is nou wat ik richting het onbetamelijke vind gaan. Het gaat mij niet alleen om het gewelddadige element. The Human Centipede 2 is bozer van toon. Harder. Met een klein beetje goede wil kan de menselijke duizendpoot als metaforisch voor Martins zieke geest worden gezien. Of dat hij voor zichzelf opkomt. Heisler wilde voor God spelen, Martin wil wraak nemen voor al het getreiter. Hoewel pesten nooit goed is kan zijn wraakdaad lastig worden vergoeilijkt. Dan had Six Martin echt meer achtergrond moeten geven. Of een toegankelijker personage moeten bedenken.
Naast het gegruwel wil The Human Centipede 2 ook nog eens een reflectie vormen op zijn voorganger. Dat lukt aardig (een actrice uit deel 1 komt voorbij), al kan ik die zogenaamde laag niet serieus nemen. Ik beschouw dit vervolg eerst en vooral als b-horror die de grenzen verder oprekt. Iedereen die het eerste deel nog te mild vond, kan ik deze aanraden. De rest moet er ver bij uit de buurt blijven. Heel erg ver.