Voor een jongen van nog geen tien jaar waren de jaren negentig op filmgebied best opwindend. Zo kwam Jurassic Park uit. Men in Black. En Godzilla. Als fervent dinofan wilde ik die uit de klauwen gegroeide superhagedis natuurlijk zien. Deze van oorsprong Japanse creatie maakte destijds diepe indruk. Omdat recentelijk een nieuwe Godzilla is uitgekomen, leek het mij wel leuk om de nostalgische versie weer eens te kijken. Hoofdpersoon Nick Tatopoulos, die zich bezighoudt met onderzoek naar straling, wordt “vriendelijk” gevraagd mee te helpen met een grootse zaak.

Er worden boten vernietigd door een onbekend beest. Het moet een monsterlijk, reusachtig wezen zijn. Maar wat? En belangrijker: hoe kan dit monster worden gestopt? Zeker de laatste vraag moet dringend een antwoord krijgen, Godzilla vindt namelijk al snel zijn weg naar New York. Regisseur Roland Emmerich, de Duitse meester van de speciale effecten, zorgt er wel voor dat Godzilla spectaculair is. Hij laat het monster door de stad denderen, blaast half New York op, en trekt allerlei soort vuurwerk uit de kast.

Het is natuurlijk een verschil met hoe ik deze monsterfilm ruim twintig jaar geleden zag. Dat kan niet anders. Eerlijk, ik vind hem nog steeds opwindend. Als Godzilla zich voor het eerst laat zien, mensen in paniek rondrennen, het leger wanhopig zoveel mogelijk vuurkracht gebruikt om dit wezen te verslaan, ervaar ik weer die roes. Emmerich laat het ook nog eens consequent regenen in New York, om zo het apocalyptische sfeertje te benaderen.

Lekker het verstand op nul zetten, cola en chips bij de hand, en genieten van de ravage die “Gojira” aanricht.

Maar ik zie ook andere dingen. Het matige acteren van Maria Pitillo. De klunzige romantische verhaallijn tussen Nick en Audrey. Het rommelige scenario, waarin actie alle prioriteit heeft gekregen. Want, ja, hoe kan dit gigantische beest zich zo onzichtbaar verplaatsen…? En hoezo heeft het zoveel eieren kunnen leggen zonder dat iemand het in de gaten had…? De originele makers van Godzilla schenen niet te spreken te zijn over deze versie. Met die oerversies ben ik echter niet bekend. En deze versie weet mij nog altijd te vermaken.

Godzilla is niet bedoeld voor diepgravende analyses, of om subtiel boodschappen over te brengen. Het is popcornvermaak. Critici waren er absoluut niet over te spreken. De fans van de originele Godzilla trouwens ook niet. Toegegeven, een film als Jurassic Park is intelligenter. Maar Godzilla blijft in mijn ogen een goeie achtbaanrit. Lekker het verstand op nul zetten, cola en chips bij de hand, en genieten van de ravage die “Gojira” aanricht.