De Australische acteur Leigh Whannell schreef mee aan het script van Saw (waarin hij ook een rol speelde), in 2015 regisseerde hij met Insidious: Chapter 3 zijn eerste film, in 2018 bracht hij zijn tweede film uit: Upgrade. Logan Marshall-Green vertolkt de rol van Grey Trace, een technofoob die niets moet hebben van robots en automatisering. Op een avond worden hij en zijn vrouw slachtoffer van een beroving. Hij raakt verlamd, zij wordt doodgeschoten. Grey zakt weg in een depressie en zou zich het liefst bij zijn vrouw voegen, als wonderkind Eron Keen – baas van een hightech bedrijf – hem een voorstel doet.

Eron heeft een chip ontwikkelt die Greys verlamming kan opheffen. Die chip moet in zijn nek worden geïmplanteerd, zodat er weer signalen vanuit de hersenen naar het zenuwstelsel gestuurd kunnen worden (zoiets). Na aarzelen geeft Grey toestemming. Tot ieders verbijstering is de operatie direct een groot succes. Totdat Grey ontdekt dat met de chip een stem komt. STEM. Een stem die alleen hij kan horen. En dat is nog maar het begin.

Ik verwachtte geen meesterwerk. Ik heb nooit regiewerk van Whannell gezien, en zo origineel vind ik het gegeven niet. Toch is Upgrade – ondanks de schoonheidsfoutjes – beter dan verwacht. Er zit iets onbestemds in de film. Whannell gebruikt een sombere soundtrack, en weet creatief gebruik te maken van camerawerk. Zodra STEM bij gevechten toestemming krijgt om Greys lichaam over te nemen, gaat de camera mee in de manoeuvres die Grey vervolgens uitvoert.

Er zit iets onbestemds in de film.

Een ander groot pluspunt is Green, die perfect is als de technologie hatende Grey. Al zit hij zo diep in de problemen, er komt altijd wel een sarcastische one-liner uit. Whannell heeft die regels geschreven, Green weet ze tot leven te brengen. Zijn humor is ook wel nodig, gezien de donkere aard van Upgrade. Daar komt nog bij dat hij vloeiend schakelt tussen de verlamde Grey, en de gracieuze bewegingen die door STEM worden aangestuurd.

De zege en vloek van deze film is het script. Whannell heeft duidelijk tijd gestoken in zowel de plot als de personages, het verhaal zit slim in elkaar, het einde is heerlijk gedurfd. Toch klikt het allemaal net niet. Er blijven wat vraagtekens hangen, niet elk verhaalelement is even goed uitgewerkt. Het komt ook een beetje langzaam op gang. Maar Upgrade bevat zulke coole scènes, en sluit af met zo’n sterke uitsmijter, dat die minpunten kunnen worden vergeven.