De rockgeschiedenis kent genoeg losgeslagen types. Johnny Rotten. Iggy Pop. Axl Rose. Maar niemand behaalt het niveau van wijlen GG Allin, de haast dierlijke bandleider van GG Allin & the Murder Junkies. Zo vond hij het doodnormaal poedelnaakt te performen, te poepen op het podium, en dan zijn stront het publiek in te gooien. Hij kende genoeg tegenstanders, maar had ook een loyale fanbase. Eén van die bewonderaars is Todd Philips. Als die naam zo snel niets zegt, hij is de regisseur van The Hangover. Voor Philips één van de bekendste komedies ooit draaide, regisseerde hij de korte documentaire Hated: GG Allin & the Murder Junkies.
Het is geen geweldige documentaire. Philips had duidelijk geen groot budget, echt diepgaand is het niet, en het is vrij abrupt afgelopen. Toch is het een vermakelijke kijk op de bedenkelijke acties van de onvoorspelbare performer. Allin beschouwt zichzelf als een vrij man. Hij kan doen en laten wat hij wil. Op én buiten het podium. Wat vooral wordt benadrukt door de fans – en de bandleden – is dat Allin een soort cabaretshow is. Een eenmanscircus.
Fans komen niet eens echt voor de muziek, meer om gade te slaan wat deze idioot nu weer zal uitvreten. Pleegt hij dit keer echt zelfmoord? Hoe diep snijdt hij zich nu? Gaat hij weer op de vuist met het publiek? Ikzelf heb meer het idee te kijken naar een tot op het bot getroebleerde man. Zijn afkeer voor de autoriteiten is groot (aldus zijn broer Merle), en er hangt een bijna tastbare spanning om hem heen. Allin geeft ook toe dat als hij geen frontman zou wezen, hij waarschijnlijk een seriemoordenaar zou zijn geweest.
Allin wordt neergezet als een anarchist, een ontregelaar die veel verder gaat dan iemand ooit zou durven.
Als om die woorden kracht bij te zetten, pleegt Allin gezellige bezoekjes aan seriemoordenaar John Wayne Gacy, die de zanger op zijn beurt een goeie gast vindt. Ironisch genoeg worden deze acties door tegenstanders als “leeg” ervaren. Een voormalig bandlid beschrijft Allins podiumactiviteiten eerder als routineacts. Hij denkt niet groot genoeg! Waarom richt hij niet een cult op, om daarna de leden te laten verhongeren? Het zullen ongetwijfeld typische rock- en punksympathieën zijn, ik vind het vrij smakeloos (ja, ook ik heb mijn grenzen…)
Allin wordt neergezet als een anarchist, een ontregelaar die veel verder gaat dan iemand ooit zou durven. Ik zie echter een nihilist. Een persoon die niets om niemand geeft. Dat dit zo wordt bewonderd verontrust mij nog het meest. Er zijn zat fans die een moord zouden plegen om dichter bij hun idool te komen. Kennelijk zijn er ook fans die samen met hun held zelfmoord zouden plegen.
Voor iedereen die durft, de documentaire is hier te vinden. Wees voorbereid op nogal wat “grenzverleggende” beelden.