De vergelijkingen met Bohemian Rhapsody zijn onvermijdelijk. Niet alleen omdat de regisseur van Rocketman (Dexter Fletcher) kortstondig moest invallen voor Bryan Singer. Het gros van de critici is namelijk nog steeds van mening dat de biopic over Queen een “keurige” verfilming betreft, en al helemaal als het tegenover Rocketman wordt geplaatst. Want ja, daarin zien we wél hoe in een handvol scènes Elton John cocaïne snuift, fleesen drank naar binnen giet, pillen slikt, en met een man het bed induikt. Even het vergelijken daargelaten, vind ik het zelf leuker om te zien of Rocketman überhaupt een goeie film is.

Fletcher opent zijn titel met de muzikant die, getooid in een flamboyant kostuum, een rehabilitatiecentrum binnenmarcheert. Als hij tijdens het kringgesprek zich moet openstellen, vertelt hij in flashbacks zijn verhaal. In de terugblikken maken we kennis met Reginald Dwight, zoals Elton John oorspronkelijk heet. Zijn moeder is een ijzige vrouw, zijn vader moet hem gewoon niet. De enige die echt om hem geeft is zijn oma. Zij moedigt hem aan muzieklessen te nemen en ziet het talent dat in hem schuilt.

Het is een mooie vertelstructuur. De spanningsboog staat vanaf het begin vast, en ik wil toch wel erg graag weten hoe het zover heeft kunnen komen. Hoofdrolspeler Taron Egerton zet een fantastische Elton John neer. Een man die zowel pijnlijk verlegen is als een extraverte showman kan zijn. Hij kan ook nog eens goed zingen, wat toch belangrijk is in een biopic over een zanger.

Hoofdrolspeler Taron Egerton zet een fantastische Elton John neer.

Fletcher wil het publiek ook een innovatieve biopic geven. Dus schakelt hij tussendoor over naar het musicalgenre, en beginnen de personages spontaan te zingen. Ook dat levert mooie momenten op, toch schuurt deze aanpak een beetje. Als de jonge Reginald het ruige “Saturday Night’s Alright” zingt, voel ik mijn tenen krommen. Hetzelfde geldt voor “I Want Love” in het begin. Ik begrijp heus dat dit nummer de personages van diepgang moet voorzien, het komt niet bij mij binnen.

Ondanks de opgezette spanningsboog wil Rocketman ook nog eens inzakken, alsof het wat richtingloos wordt. Deze minpunten worden gecompenseerd door het sterke acteren en de spoepele regie, het weerhoudt Rocketman er wel van om een echt goeie film te worden. Nu zou ik het een zeven, zeveneneenhalf geven. Misschien nog ietsje hoger. Maar áls ik het moet vergelijken met Bohemian Rhapsody, vind ik die nog altijd beter. Dat die film alsnog “keuriger” is, boeit mij vrij weinig. En als ik dit stuk mag geloven, is Rocketman niet helemaal waarheidsgetrouw.