In Nocturne volgen we de steeds wanhopiger wordende regisseur Alex. Hij moet een film draaien, helaas loopt hij tegen een muur aan. Hij heeft geen inspiratie, de gedachtes en ideeën tuimelen over elkaar heen, veroorzaken chaos in zijn kop. Terwijl de cast, crew en geldschieters in zijn nek hijgen, doet Alex verwoede pogingen uit te vogelen wat hij nou precies in beeld wil brengen. Regisseur Viktor van der Valk weet zijn eersteling flink wat energie te geven, stilistisch komt het bij vlagen cartoonesk over. En dat hij debuteert met dit metagegeven getuigt van lef. Het begin is ook sterk. Begincredits die elkaar snel opvolgen, felle kleuren, het feest kan van start.

In haastige scène’s zien we hoe Alex wordt verlaten door zijn vriendin en op de hielen wordt gezeten door de door hem bedachte personages. Hij verschijnt algauw op de set, waar een supergeestige toon wordt aangeslagen. Iedereen moet weten waar die aan toe is. Is deze auto oké? Welke jurk moet de actrice dragen? Wat is het doel van deze scène? Wanneer hij luistert naar de repetitie van een actrice, besluit hij haar te ontslaan.

Hoewel deze scènes zeker hun charme hebben, kan ik dat niet zeggen over Nocturne als geheel. Op een handvol concrete verhaalmomenten na begrijp ik nauwelijks waar ik naar kijk. De cartooneske uitwerking wordt op den duur vermoeiend. En dan zijn er de gefluisterde, pretentieuze one-liners (“waarom moeten we boeten?” “omdat we jong zijn!”) die de indruk moeten wekken dat deze titel Belangrijke Dingen wil zeggen.

Door zo verschrikkelijk van personage naar genre naar scène te hoppen, werkt Nocturne meer op de zenuwen dan dat het vermaakt.

Hoe langer Nocturne duurt, hoe meer mijn aandacht verslapt. Zoals Alex worstelt met zijn film, vraag ik mij af wat van der Valk met dit debuut wil zeggen. Het gaat over de pijn van het creatieve proces, dat wordt al in het begin gefluisterd. Het zal best dat dit creatieve pijn verbeeldt, er wordt echter geen tegengewicht gegeven. Door zo verschrikkelijk van personage naar genre naar scène te hoppen, werkt Nocturne meer op de zenuwen dan dat het vermaakt. Halverwege geef ik het op om de visuele brij te doorgronden.

Met nog geen anderhalf uur is Nocturne niet eens een lange titel, toch voelt het als een lange zit. Het is te chaotisch, te fragmentarisch, springt zo verschrikkelijk alle kanten op dat ik er niets van kan maken. Wat ik de film moet nageven is het voelbare enthousiasme. Met dat enthousiasme zou van der Valk een fantastische film kunnen maken. Nocturne is dat zeker niet.