Het is dat ik weet dat Voodoo door Rolling Stone wordt beschouwd als één van de beste albums ooit, anders had ik nooit van D’Angelo gehoord. Deze zanger schijnt zich ooit naar de top te hebben gezongen, om in een neerwaarste spiraal van seks, drank en drugs te belanden. Geen wonder dat er veertien jaren zitten tussen Voodoo en Black Messiah. Documentairemaakster Carine Bijlsma kreeg toestemming van de zanger om hem te volgen tijdens repetities en de daaropvolgende tour. Toch benieuwd naar wie deze enigmatische performer is, besloot ik de documentaire te gaan kijken.
Al in de opening wordt duidelijk: D’Angelo is een krachtige verschijning. Hij is net een kettingrokende knuffelbeer, met een strot die alle kanten op kan buigen. Hij houdt van muziek, en wil dat alles tot in perfectie is geregeld. Tijdens het touren bezorgt hij het management en de band in toenemende koppijn door te laat op het podium te komen. Dat het publiek al een uur wacht, maakt niet uit. Als D’Angelo klaar is, komt hij tevoorschijn. Niet eerder.
Bijlsma wil natuurlijk ook zijn pijnlijke geschiedenis verkennen. De bandleden zijn daar duidelijk in: het is erg beangstigend als de zanger, zonder een woord te zeggen, plotseling verdwijnt. Het is een angst die nooit helemaal is verdwenen. Niemand is er helemaal gerust als het gaat om D’Angelo, die zelf nog steeds worstelt met zijn roem. Op het podium is hij seksicoon D’Angelo, maar daarbuiten is hij nog altijd de jongen die vroeger zong in de Kerk. En zeker in het begin van zijn carrière dreigde die twee identiteiten heel hard met elkaar te botsen. Wanneer is hij de entertainer, en wanneer de persoon?
Hij is net een kettingrokende knuffelbeer, met een strot die alle kanten op kan buigen.
Devil’s Pie: D’Angelo is op zijn best als het gaat over de jeugd van de zanger. En ook de beelden van de repetities en zijn interacties met het publiek vormen hoogtepunten op zich. Tussendoor vindt er zowaar een griezelige twist plaats als de toetsenist besluit om uit de tour te stappen (iets met een “spirituele ontdekkingsreis”), en iedereen zich ongerust afvraagt waar die kerel is gebleven. Voor heel even komt alles op scherp te staan. Maar ja, de show zal door moeten gaan. De fans hebben lang genoeg gewacht.
Ik had graag meer van en over deze man gehoord, Devil’s Pie: D’Angelo duurt nog geen anderhalf uur. En die speeltijd is zo voorbij. Bijlsma deelt nog mede dat er wordt gewerkt aan een nieuw album, hopelijk komt er dan een nieuwe tour. Ik zou D’Angelo graag live aanschouwen.