Door een kortstondig hectische periode is mijn plan om elke doordeweekse dag een recensie te publiceren nogal verrommeld. Komende dagen zal het kritisch beoordelen van films weer van start gaan. Om te beginnen de update van Aladdin, geregisseerd door Guy Ritchie. Critici heben verdeeld gereageerd, variërend van “sterke update” tot “suf en zouteloos”. Reden te meer om deze titel te gaan kijken. Het liefst was ik naar een gewone voorstelling gegaan. Geen 4D. Geen 3D. Gewoon een film. De voorstelling die qua tijd het beste uitkwam was in de Dolby Cinema zaal. Prima, dan doe ik het wel met scherper beeld en beter geluid.

Ik zag alleen over het hoofd dat het ook in 3D is, dus zit ik alsnog met een bril in de zaal. Na een lange reclame voor Dolby Cinema zelf, gaat eindelijk de film zelf van start. Ik zeg dit niet zo snel, maar ik heb van begin tot eind zitten genieten. Will Smith weet overtuigend het prachtige Arabian Nights te zingen, Ritchie laat intussen de camera door Agrabah zoeven tot we bij de held van het verhaal zijn aangekomen: straatrat Aladdin (gespeeld door Mena Massoud).

Toegegeven, als ik hem vergelijk met de animatie uit 1992, is hij van iedereen de sufste verschijning. Meer een goedhartige gladjakker die prima stunts kan uitvoeren. Jasmine (Naomi Scott) is nog steeds eigenwijs, en de makers hebben haar energie nog meer opgevoerd. Lekker, dat feministische tintje. Jafar is in de animatie een typische schurk die steeds gekker wordt, hier zet Marwan Kenzari een binnenvetter neer. Critici vonden hem te ingetogen. Dan zeg ik: kijk eens goed naar zijn ogen. Dáárin schuilt de woede, de waanzin. Dat heet subtiel acteren, en maakt Jafar nog enger.

Er zijn zeker schoonheidsfoutjes aan te wijzen, deze Aladdin is een prima familiefilm.

De grootste traktatie is Will Smith als Geest. De vergelijkingen met Robin Williams terzijde (ik ken sowieso alleen de Nederlandse versie), is Smith hier op zijn best. Hij is energiek, maar ook een heerlijke droogkloot. Zie de scène waarin “prins Ali” voor het eerst kennismaakt met Jasmine, dan begrijp je wat ik bedoel. Smith weet bovendien Massouds slome optreden meer pit te geven. Ze hebben een lekkere chemie en weten ontzettend goed te contrastreren qua persoonlijkheid.

Ik denk dat het weinig zin heeft deze versie en die van 1992 te gaan vergelijken. Het zijn verschillende titels, gemaakt in verschillende periodes, met andere makers. Ik kan wel zeggen dat ik van deze versie heb genoten. Net zoals ik genoot van de animatie. Er zijn zeker schoonheidsfoutjes aan te wijzen, deze Aladdin is een prima familiefilm.