Drie jongens, totale vreemden voor elkaar, komen erachter dat ze een drieling zijn. Bij de surrealistische hereniging is het of ze in een spiegel kijken. Het publiek beschouwt de reünie van de drie broers als een hartverwarmend sprookje. Geen wonder dat de media op ze duikt. Ze treden op in talkshows, verschijnen in alle kranten en bladen, en openen hun eigen restaurant. Maar er is ook een schaduwzijde. De jongens zijn geadopteerd en hun adoptieouders wisten niets af van een drieling. Ieder adopteerde simpelweg een jongetje, in de overtuiging dat er geen broers of zussen waren. Logisch dat er verhaal wordt gehaald bij het adoptiecentrum.

Het bestuur doet de vragen af met de slappe smoes dat weinig ouders drielingen adopteren. Als een journalist besluit verder op onderzoek te gaan, neemt Three Identical Strangers een wel erg bizarre wending. Via het adoptiebureau blijken meer meerlingen apart van elkaar te zijn geadopteerd. En dan ontdekt de journalist dat die meerlingen deel uitmaakten van een experiment.

De psychologische gevolgen van het experiment zijn verontrustend. De meerlingen worstelen met depressies. Er wordt benadrukt hoe onethisch en mensonterend het allemaal is, hoe de slachtoffers zich voelen als labratten. Ik blijf voornamelijk met vraagtekens zitten. De initiator van het experiment, Peter Neubauer, was een erkend psychoanalytics. Hij had nota bene goeie banden zou hebben met Anna Freud. Wáárom waagde hij zich in godsnaam aan dit absurde experiment? En als het allemaal zo baanbrekend is geweest, waarom publiceerde hij de resultaten dan niet? Waarom werkte dat adoptiebureau eraan mee? Hoe is het gefinancieerd?

Er wordt een intrigerend uitgangspunt genomen, en nul bevredigende antwoorden gegeven.

De nog levende onderzoeker beweert dat hij “opvoedingspatronen” moest onderzoeken. Een secretaresse beweert dat dit onderzoek bedoeld was om het vraagstuk van “nature versus nurture” voor altijd op te lossen. Het resultaat van dit experiment scheen spectaculair te zijn. Wereldschokkend. Natuurlijk is dit onderzoek nooit gepubliceerd. Uiteraard worden de gegevens achter slot en grendel bewaard. Op het eind, zo wordt duidelijk gemaakt, wordt er een duizenden pagina’s tellend document vrijgegeven. Wat erin staat blijft een mysterie.

Three Identical Strangers is het soort documentaire waarop de befaamde woorden “de realiteit is soms raarder dan de fantasie” helemaal van toepassing zijn. Maar echt goed vind ik deze titel niet. Er wordt een intrigerend uitgangspunt genomen, en nul bevredigende antwoorden gegeven. De hele film door wordt het publiek lekker gemaakt met een idioot mysterie, om af te sluiten met… nou ja, niets. Three Identical Strangers houdt ruim anderhalf uur de aandacht vast en eindigt met een lelijke anticlimax.