Als de melancholische tonen uit de mondharmonica van Toots Thielemans klinken, weet ik direct waar ik naar kijk: Baantjer. Het maakt een sterk gevoel van nostalgie los. Van op de vrijdagavond voor de tv zitten. Eerst kijken welke BN’er om zeep is geholpen, wie eventueel de dader kan zijn, om te eindigen bij het café van Lowietje, waar de Cock als bij toverslag ineens weet hoe de zaak in elkaar steekt. Dat nostalgische zit wel in Baantjer: Het Begin, regisseur Arne Toonen en schrijvers Willem Bosch, Carl Joos, Peter en Thijs Römer willen ook graag vooruitkijken. Wat ergens best ironisch is, gezien deze film bedoeld is als proloog op de serie.

We volgen een nog jonge Jurriaan de Cock. Hij komt aan in het morsige Amsterdam van de jaren tachtig. Het is de tijd waarin de krakers regelrecht tegenover de autoriteiten staan. Beatrix gaat gekroond worden tot Koninging, de krakers zien dit niet echt zitten. “Geen woning, geen kroning” is de beroemde leus die overal zichtbaar is. In dit tumult ontdekken Jurriaan en zijn partner Tonnie Montijn een lijk in de gracht. Het is een kraker met het woord “RAT” in zijn borst gekerfd.

Niemand is blij met deze ontdekking, noch met de vasthoudendheid van Jurriaan. Er zit een kroning aan te komen, dáár moet de aandacht naartoe! Maar de rechtsschapen Jurriaan moet en zal weten hoe de zaak in elkaar steekt. Intussen valt zijn oog op het zusje van Tonnie, en maakt hij kennis met een wereld die veel morsiger is dan zijn thuishaven Urk. Klampt hij zich aanvankelijk nog vast aan zijn idealen, op het eind is hij een verbitterde man.

Of het ook genoeg is om nieuwe fans te winnen, het zou zomaar kunnen.

Baantjer stond nou niet echt bekend om zijn onvoorspelbaarheid, experimentele structuur, of diepgaande karakterontwikkeling. Iedereen die de serie kent, wéét dat de zaak pas wordt opgelost als de Cock bij Lowietje is langsgeweest. En de plots staken soms nog slim in elkaar. Dat stukje hebben de makers in ieder geval niet ter harte genomen. Het verhaal voelt erg rommelig, onafgewerkt, en op het eind afgeraffeld, onbevredigend.

Maar, daar staan wel acteerkanon Tygo Gernandt en de meer ingetogen Waldemar Torenstra tegenover als innemend politieduo. Gernandt steelt moeiteloos de scènes. Torenstra weet op zijn beurt, dankzij de naïviteit van Jurriaan, Baantjer: Het Begin te voorzien van humor. Of het ook genoeg is om nieuwe fans te winnen, het zou zomaar kunnen. Dan moet de aangekondigde serie wel met beter verhaalmateriaal komen.