Ik ben geen fan van Beyoncé, de documentaire Beyoncé: Homecoming is zo gelauwerd in de pers dat ik hem toch graag wilde zien. Beyoncé trad als eerste donkere vrouw(!) op tijdens Coachella en pakte flink uit. Dansers, achtergrondzangers en -zangeressen, een complete blaas- en drumsectie, een korte hereniging met Destiny’s Child, alles om er een onvergetelijke show van te maken. Zo’n show bouwt zich natuurlijk niet uit zichzelf op. Door middel van achter de schermen gefilmde beelden krijgen we te zien hoe Beyoncé de show uitwerkt, en een strakke regie voert. Bij het zien van de show zelf, begrijp ik heel goed waarom zij wordt beschouwd als één van de beste entertainers van haar generatie.
Vanaf het moment dat zij het podium opstapt, maakt zij duidelijk wie de baas is. Als een rasechte frontwoman maakt ze contact met het publiek, en is ook erg goed bij stem. Wanneer nummers als “Single Ladies” of “Run the World (Girls)” op tv voorbijkomen, schakel ik snel weg. In deze context begrijp ik de boodschap die Beyoncé wil overbrengen: vrouwen, verzamelt u!
Het thema van vrouwenkracht is overduidelijk en wordt met passie gebracht. Zo maakt de zangeres ook nog eventjes duidelijk dat ze haar man nog één kans geeft na een slippertje. En dat niet alleen mannen houden van seks. Het publiek vindt het geweldig, een enkeling barst zelfs in tranen uit.
Het voelt dan ook bitterzoet als ze aan manlief Jay-Z trots laat zien dat zij weer in haar jurk past, en hij reageert met “Alright!”
Tussen de nummers door zijn beelden van repetities en persoonlijke ontboezemingen vervlochten. De zangeres is nog maar net bevallen van een tweeling, en gaat direct aan het werk. Geen alcohol. Geen vet voer. Wel een appel. Dat de zwangerschap gepaard ging met complicaties is geen reden om in bed te blijven liggen. Al zou ze dat wel erg graag willen. Het voelt dan ook bitterzoet als ze aan manlief Jay-Z trots laat zien dat zij weer in haar jurk past, en hij reageert met “Alright!” Heeft ze verdorie dáár zo hard voor gewerkt?
Ik had op zich nog wat meer van die stukjes willen zien. Daarin is niet de zangeres maar de persoon aan het woord. Een vrouw die wanhopig jongleert tussen het artiestenvak en het moederwezen. Ze doet het wel. Maar de show zelf is ook zeer de moeite waard. Ik moet toegeven dat ik Beyoncé vooral zag als plastic popzangeres met lekker in het gehoor liggende hitjes. Man, ze verdient echt veel meer respect dan dat. Misschien moet ik toch eens naar meer muziek van haar luisteren.