Ik dacht nog één van de weinige te zijn die tijdens een druilerige Koningsdag naar de bioscoop gaat. Ik had het mis. Pathé de Munt blijkt zijn deuren rond tien uur te openen, dus moet ik nog eventjes wachten. Tegen die tijd heeft zich een kleine massa verzameld die net als ik Avengers: Endgame wil zien. Als ik de kritieken mag geloven is dit “slotdeel” een daverende climax. Dat mag ook wel, na 22 voorgaande titels. Hoewel ik op zich weinig verwachtingen heb verwacht ik tegelijkertijd overdonderd te worden door een meesterwerk. Al bij de trailers voel ik het knagen als een stukje van de nieuwste Spiderman wordt vertoond. Dit betekent toch niet dat dit superheldenuniversum maar blijft uitdijen, en er doodleuk wéér een deel van Avengers komt? Misschien ditmaal met de ondertitel “The Real Endgame”.

Endgame start bij die briljante finale van zijn voorganger, waarin het grootste deel van de cast tot stof verging. Daarna schakelen we naar Iron Man, die ergens in de ruimte rondzweeft. Hij wordt gered door Captain Marvel, en direct in de armen van zijn collega’s gesloten. Ze willen Thanos, misschien wel de grootste bad guy ooit, opsporen en met de stenen alles weer terugdraaien. Dat plan, zo blijkt al snel, kan de prullenbak in. Ze pakken het leven zo goed mogelijk op, tot iemand op een geniaal idee komt: tijdreizen. En zo alsnog de wereld te behoeden voor Thanos.

Endgame pikt de grimmige sfeer van Infinity War op en trekt dat ruim drie uur door. Ook superhelden worstelen met depressie, of dromen van een eenvoudig leven. Regisseurs Anthony en Joe Russo maken van die thema’s gebruik om van Endgame weer zo’n volwassen titel te maken. Al moet het wel een beetje luchtig blijven. Met name The Hulk en Ant-Man mogen zich uitleven met flinke porties humor.

Als ik de kritieken mag geloven is dit “slotdeel” een daverende climax.

Maar de broeders Russo hebben de zware taak om alles van het vorige deel tegenover een spiegel te zetten. Met als resultaat heel veel tijdreizen en alternatieve werkelijkheden. De geforceerde bochten in de plot, de krankzinnige wendingen op het eind en de schaamteloze Deus Ex Machina’s die elkaar in rap tempo opvolgen, beletten mij om helemaal in de film op te gaan.

De interne logica was bij Infinity War ook ver te zoeken, en ik kende amper de helft van de personages, daar kon ik het verhaal tenminste nog een beetje volgen. Bij Endgame ben ik tegen het eind zo sufgebeukt dat ik vooral blij ben dát het afloopt. Het publiek ziet het duidelijk anders. Ik heb zelden bioscoopbezoekers gezien die zó gelukkig een zaal uitlopen. Wat dat betreft hebben de filmmakers hun missie volbracht. Ik kan echter even geen superheld meer zien.