Het oorspronkelijke plan was deze bespreking via een vlog te doen. Dat gaat hem niet worden. Ik ben nu eenmaal niet de vlogger met sprankelende persoonlijkheid die heel enthousiast voor de camera zijn verhaal doet. Ergens kan je je bovendien afvragen wat een opgenomen recensie zou toevoegen aan de site. Niet veel, denk ik. Ik hou het toch maar op de geschreven recensies. Goed, nu dat uit de weg is: Sex Education. Het eerste seizoen staat al een tijdje op Netflix. En is zeer de moeite van het kijken waard. Sex Education gaat, de titel zegt het al, over seks. In het bijzonder seks in de Britse tienerwereld.

Want tieners zijn natuurlijk vierentwintig uur per dag met seks bezig. En omdat de serie zich in Engeland situeert, kan gerekend worden op de typische, gortdroge Britse humor. Ongemakkelijke humor. Bijtende humor. En er is ook drama. In elke aflevering wordt een seksueel probleem behandelt, en probeert de neurotische tiener Otis wanhopig zijn maagdelijkheid te verliezen. Hij is ook de spil van de serie, via hem leren we de andere personages kennen.

Hij woont samen met zijn moeder Jean, een gerenommeerd seksuoloog. Zijn beste vriend Eric is een flamboyante homoseksueel. Dan is er ook nog rauwdouwer Maeve. Zij woont in een woonwagenpark en moet dealen met haar onvoorspelbare verslaafde broer. Zij is het die zich realiseert dat haar klasgenoten eigenlijk geen weet hebben over seks. Samen met Otis richt zij stiekem een “sekskliniek” op, om allerlei vragen over de liefdesdaad te beantwoorden. Blijkbaar hebben tieners geen gêne dit zo te bespreken, want het levert het duo flink wat geld op.

Sex Education wordt voortgestuwd door deze kleurrijke personages.

Sex Education wordt voortgestuwd door deze kleurrijke personages. Ze kruisen elkaars pad en doen de nodige (seksuele) ervaringen op. De ene keer overheerst hilariteit, dan wordt er weer ruimte gemaakt voor drama. Hoewel het eerste seizoen sterk is, zijn er ook wat smetjes. Zo vind ik het soms wat lang duren, al die ontwikkelingen, en werkt Otis’ nerveuze persoonlijkheid op de zenuwen. En de miscommunicaties en verzwegen boodschappen komen clichématig over.

En ik vind ook de aanwezigheid van Gillian Anderson opvallen, hoewel zij perfect is als de overbezorgde Jean. Zij kan Otis niet loslaten en snuffelt ongevraagd in zijn seksleven. Maar haar Amerikaanse tongval contrastreert wel met de overheersende Engelse spraak. Doch, dit zijn minpuntjes in een verder veelbelovend eerste seizoen. Ik hoop dat het dit niveau ook in het tweede seizoen kan volhouden.