Afgelopen weekend kreeg ik van het ouderlijk thuisfront weer een filmtip mee: In Fear. Laat ik vooropstellen dat debuterend regisseur Jeremy Lovering een veelvelovende start maakt, en deze film sferisch goed in elkaar steekt. Maar het gebeurt zelden dat een film mij zo ontzettend kwaad achterlaat. Het gaat om het verse koppel Tom en Lucy. Ze zijn op weg naar een festival. Lucy zou eigenlijk gaan camperen bij haar vrienden, Tom heeft een verrassing voor haar: een hotelovernachting. Lucy voelt zich er duidelijk niet helemaal gemakkelijk bij, toch laat ze zich door hem overhalen. Ze worden door een medewerker naar het hotel gegidst .

Die laat hen achter bij een weggetje, waar ze slechts de bordjes hoeven te volgen. Dan komen ze vanzelf aan bij hun romantische bestemming. Die bordjes blijken Tom en Lucy in een rondje te leiden. En hoe ze ook wenden of keren met de auto, ze blijven in de cirkel hangen. Hoe langer ze vastzitten, hoe meer de irritaties oplopen. Tom vindt dat Lucy hysterisch reageert, Lucy heeft het idee dat Tom één en ander voor haar verborgen houdt. Voor ze op weg gingen zaten ze in een pub, wat heeft Tom daar precies uitgespookt? Heeft hij ruzie met dorpelingen?

Lovering weet precies hoe hij de spanningsboog strak moet houden. Beetje bij beetje speelt hij het koppel tegen elkaar uit en hoop je zo erg dat ze eens uit die vervloekte cirkel komen. Maar waar ik op zit te wachten is het waarom. Is dit soms een soort urban legend? Is er sprake van een bovennatuurlijke straf? Zijn ze dood en in de hel terechtgekomen? Die vragen laat Lovering onbeantwoord.

Lovering weet precies hoe hij de spanningsboog strak moet houden.

Om de horreur compleet te maken wordt ook psycho Max in de mix gegooid. Hij mag gerust de prijs voor meest irritante personage ontvangen. Terwijl Lucy doodsangsten uitstaat en Tom koppig probeert dat vervloekte hotel te bereiken, hangt Max de sadistische clown uit. Waarom? Net als de vraag waar In Fear überhaupt over gaat, blijft dit een onuitstaanbaar mysterie.

Het zal heus wel dat er diepere lagen in deze thriller zitten. Dat Lovering visuele symboliek gebruikt. Maar als ik na anderhalf uur kijken nauwelijks antwoord krijg op wat ik nou gezien heb, ben ik niet blij. Mysterie, prima. Zelf de boel interpreteren, ook goed. Nu is In Fear een vage samenraapsel van onopgehelderde elementen. Misschien dat Lovering mikte op een soort pastische, hij vergat alleen dat er dan ook inhoud nodig is.