Ik had Minding the Gap al veel eerder willen zien. De eerste keer dat ik de trailer zag, was in de periode dat het meesterlijke Mid90s net in de bios verscheen. Beide films gaan over tieners, opgroeien en de skatecultuur. Het verschil is dat Mid90s een drama is, en Minding the Gap een documentaire. Een dramatische documentaire, dat wel. Eentje die naast het skaten nog meer thema’s behandelt. Net als Mid90s. Het is gefilmd door Bing Liu, die van jongs af aan bevriend is met Keire Johnson en Zack Mulligan. Eerst richt Liu zijn lens op het skaten en de stunts die de jongens uithalen. Maar onder die bravoure ligt pijn begraven.

Pijn die weigert om onder de oppervlakte te blijven en steeds hardnekkiger naar boven komt. Zo heeft Keire zijn leven lang geworsteld met zijn dominante vader. En pas als zijn vader is overleden, begint hij zich te realiseren hoeveel hij van hem heeft gehouden. Zack is een onvoorspelbare rebel. Hij heeft een stormachtige relatie met een jong meisje en wordt al vroeg vader. Best pittig voor een jongen die net twintig is.

Liu zoomt sterk in op de levens van zijn vrienden, en probeert zo verschillende vraagstukken te beantwoorden. Waarom is zijn geboorteplaats Rockford nou zo berucht? Waar komt het huiselijk geweld toch vandaan? Er rijst zo een beeld op van een samenleving die vastzit in een cirkel. De jongeren proberen wel uit hun miserie te komen, maar algauw wordt naar de fles gegrepen, verliest men alle hoop, en dreigt een bodemloze put te ontstaan. Skateboarden is op die momenten méér dan het hebben van lol. Het is een manier om te ontsnappen, om het hoofd leeg te maken voordat er kortsluiting ontstaat.

Minding the Gap is ontegenzeggelijk een ontroerende documentaire die binnenkomt.

Ook Liu zelf moet eraan geloven als hij zijn moeder bevraagt over zijn gewelddadige stiefvader. En hoewel zijn moeder met weinig bevredigende antwoorden komt, laten deze scènes wel zien hoe getraumatiseerd de personen van deze documentaire zijn. Wanneer Zack een doorbraak ervaart en leegloopt over zijn eigen ellende, wordt steeds duidelijker hoe diep de psychische wonden zitten.

Minding the Gap is ontegenzeggelijk een ontroerende documentaire die binnenkomt. Maar toch zie ik er niet het meesterwerk in wat de critici ervan maken. Zo vind ik dat de economische omstandigheden er wat met de haren zijn bijgesleept, en is het heen en weer gaan door de tijd ietwat verwarrend. Het grote pluspunt is dat de hoofdrolspelers, gelukkig, goed terechtkomen.