Jeff Tremaine, lid van de vaste kern van Jackass, maakt met The Dirt voor het eerst een speelfilm. Het is gebaseerd op het boek van Neil Strauss, waaraan alle bandleden van Mötley Crüe hebben meegewerkt. Ik verwacht geenszins een geschiedgetrouwe hervertelling van de opkomst en ondergang van één van de smerigste bands in rockgeschiedenis. Al is het maar omdat dit luide kwartet zich helemaal volstopte met elke denkbare drank en drug mogelijk. Dat veroorzaakt natuurlijk de nodige gaten in het geheugen. Wel verwacht ik een rauw portret over die periode, waarbij de bandleden elkaar in de haren vlogen en zich zowel op als naast het podium misdroegen.

We beginnen bij bassist Nikki Sixx, die samenwoont met zijn moeder. Haast dagelijks komt er een nieuwe minnaar langs. Geen wonder dat de jonge Nikki op een dag in opstand komt en van huis wegloopt. Hij ontmoet de maffe drummer Tommy Lee, met wie hij een nieuwe band wil beginnen. Later sluit gitarist Mick Mars zich bij hen aan. De formatie wordt voltooid met zanger Vince Neil.

Het leuke aan The Dirt is dat ieder bandlid een eigen voice-over krijgt en door de film heen lult. Eén voor één geven ze commentaar op de gebeurtenissen. En de film zelf. Want nee, ook zij beamen dat The Dirt zich creatieve vrijheden heeft veroorloofd. Het moet wel dramatisch interessant blijven. Ironisch genoeg is het precies dat waar Tremaine zwaar over struikelt.

Het leuke aan The Dirt is dat ieder bandlid een eigen voice-over krijgt en door de film heen lult.

Een typerende scène is als Vince een dodelijk ongeluk veroorzaakt, waarbij een muzikant van een andere band overlijdt. Een traumatische ervaring, zou je zeggen. Het wordt nadien nog eenmaal benoemd. Daarna… is het eigenlijk alsof het nooit is gebeurd. Tremaine concentreert zich liever op het losbandige, escalerende tourleven van Mötley Crüe. Door het gaspedaal zo hard in te drukken en overal doorheen te scheuren, voelt The Dirt wel erg oppervlakkig en grof aan.

Die aanpak wraakt zich als Nikki duidelijk wil maken dat de andere bandleden zijn broeders zijn. Dit had een ontroerende scène kunnen opleveren, ware het niet dat ik er niets van geloof. Broeders? Eerder vier bordkartonnen personages met nauwelijks inhoud. Wanneer ze opnieuw het podium betreden en becommentariëren wat ze allemaal hebben doorstaan, heb ik zelfs het gevoel dat het nu pas gaat beginnen. Dat gevoel wordt versterkt tijdens de eindcredits, als archiefbeelden worden vergeleken met de filmbeelden. Dát had ik nou in filmvorm willen zien.