The Child in Time heeft hoe dan ook ingrediënten voor een spannend, innovatief drama. Het is gebaseerd op een roman van Ian McEwan en de hoofdrollen worden gespeeld door Benedict Cumberbatch en Kelly MacDonald. Het begin is ijzersterk: kinderboekenschrijver Stephen Lewis verlaat beduusd de supermarkt nadat zijn dochtertje is verdwenen. Ze is weg. Foetsie. Naarmate haar vermissing voortduurt dreigt hij te vervreemden van zijn vrouw Julie. Al doen ze er alles aan weer terug bij elkaar te komen. Genoeg voer voor een rauw drama dat dwars door de ziel snijdt. Toch? Nee. Er moet meer gebeuren.
Zo krijgt ook Stephens goeie vriend Charles de nodige aandacht, omdat hij besluit met zijn vrouw te verhuizen naar het bos. Daar stort Charles langzaam maar zeker in, al weigert hij dat toe te geven. En dan is er nog iets met de minister president, moet Stephen zich concentreren op een nieuw boek en denkt hij af en toe zijn dochtertje nog te zien. Voor een film van anderhalf uur is dat best veel. Regisseur Julian Farino maakt het zijn publiek ook niet makkelijk door heen en weer te springen tussen heden en verleden.
Het grote pijnpunt van The Child in Time is dat door de bijpersonages en subplotjes, de verdwijning van het meisje naar de achtergrond wordt geduwd. Het blijft wel spelen, een soort van, maar pas als het wordt aangehaald denk ik er weer aan. Oh ja, daar ging het om. Niet om Charles die als een holbewoner door het bos rent. Of Stephen die wordt gevraagd om de activiteiten van de minister president in de gaten te houden.
The Child in Time scheert over complexe thema’s heen, en dat is een doodzonde.
Hoe pijnlijk het drama ook is, ik voel hem gewoon niet. Het komt niet binnen. Farino blijft door het schakelen tussen tijdsperiodes en personages te veel aan de oppervlakte hangen. De scène waarin Stephen denkt zijn dochter gevonden te hebben, zou hartverscheurend moeten zijn. Nu zie ik slechts een schrijnende, ongemakkelijke situatie met een verwarde vader. The Child in Time scheert over complexe thema’s heen, en dat is een doodzonde.
Cumberbatch en MacDonald maken veel goed. De acteur bewijst meer te kunnen spelen dan alleen de iconische speurneus, MacDonald geeft hem aardig tegengas als een door verdriet verteerde moeder. Hun scènes, al zijn die spaarzaam, zijn de beste. Dan voel ik de pijn die nooit zal overgaan, het trauma die diepe wonden heeft geslagen, de paniek die blijft nasidderen. Bij die momenten denk ik, er had hier gewoon zoveel meer in kunnen zitten.