De gruizige sfeer waar Henry: Portrait of a Serial Killer van doordrongen is, doet denken aan de manische wereld van The Texas Chainsaw Massacre. Beide films zijn bovendien geïnspireerd op seriemoordenaars, al loopt Henry niet rond met een kettingzaag. Of draagt hij een masker van mensenhuid. Nee, Henry is een sterk in zichzelf keerde man. Hij woont samen met Otis in een krap appartementje. Als Otis’ zus Becky problemen heeft met haar man, komt ze bij ze inwonen. Becky voelt zich aangetrokken tot de zwijgzame Henry, wat jaloezie opwekt bij Otis. De eerste beelden die worden vertoond laten de gevolgen van bloederige moordpartijen zien.

Een vrouwenlichaam dobberend in het water. Een ander vrouwenlichaam zittend op de bank, terwijl op de tv nog steeds een tekenfilmserie speelt. Op de achtergrond is gegil en geschreeuw te horen, als een echo uit het verleden. Hoe het gebeurd lijkt niet belangrijk, waarmee McNaughton de toon voor deze titel zet. Op het einde na worden de gruwelen namelijk gesugereerd. Toch is Henry: Portrait of a Serial Killer een vrij gruwelijke film.

Henry: Portrait of a Serial Killer is een voyeuristische kijk in het leven van twee psychopaten die de straten onveilig maken. Zonder enig respect voor de wereld om hen heen, geven Otis en Henry zich over aan willekeurige moorden. Als Otis wat stoom wil afblazen, geeft Henry hem een pistool, zorgt voor een slachtoffer. Otis haalt de trekker over, Henry staat erbij te grijnzen. Later geeft hij zijn partner in crime nog de nodige tips over het moordenaarsbestaan.

Hij is nog het best te vergelijken met een zacht tikkende tijdbom die elk moment kan ontploffen.

Mickey Rooker is perfect gecast als de in zichzelf gekeerde Henry. Hij loopt overwegend zwijgzaam door de scènes, maar dan wel met zo’n intense uitstraling dat zijn verschijning op zich al spanning oproept. Hij is nog het best te vergelijken met een zacht tikkende tijdbom die elk moment kan ontploffen. Rooker maakt met zijn optreden duidelijk dat Henry in de ban van nogal wat demonen is, al laat hij nooit los wat hij precies heeft uitgespookt. Het is volstrekt geloofwaardig aan te nemen dat er bloed aan zijn handen kleeft.

Verwacht geen diepgravende psychologische studie naar het waarom van Henrys daden. Hoe hij zo geworden is. Of hij echt zijn moeder heeft vermoord. Of wat nou zijn eigenlijke relatie met Otis is. Verwacht wel een titel die laat zien hoe een seriemoordenaar zijn leven leidt. Tel daar nog de gruizige filmstijl van McNaughton bij op, en je hebt een doodenge film.